huizenfobie

"Wat ben ik blij dat ik nooit meer hoef te verhuizen!" Dat zei ik nog niet zo lang geleden, toen ik ergens wat aan het helpen uitpakken was. En ik meende het, gezellig in ons huisje op het platteland, kindjes tevreden, papa toen ook en mama had alles onder controle.

En zie mij hier nu zitten, aan de andere kant van de wereld, in een huis en omgeving dat ik nog maar pas gewoon ben en al weer op zoek naar een andere woning en helemaal niets geen teugels in eigen handen.

Afleiding, dat heb ik nodig, het huis uit, weg van die huizenhoge stapel "Homes & Lands", immobilien krantenadvertenties en print-outs van immomakelaars.

Pech en Succes

Het slechte nieuws is: Ons tweede bod op het huis is niet aanvaard, de eigenaar 'moet' de volledige pot hebben, hij zou voor dat bedrag nog schulden hebben.
Spijtig voor hem, zijn huis is sinds maart op de verkoopsmarkt, de algemene verkoop is wat stilgevallen, dus zal het voor hem niet makkelijk zijn.
Spijtig voor ons, we hadden zo blij geweest, maar er zijn nog heel veel andere huizen, we proberen de moed niet te laten zakken en gelukkig heb ik hier twee echte real-estate-agents in huis, Bert en Catherine, ondertussen specialisten in het vak, want eerlijk, ik kan geen huis meer zien.


Het goede nieuws is: We zijn superfier om belg te zijn, de belgische "Erik van Looy" zijn film "de Zaak Alzheimer" speelt hier nu in originele versie met engelse ondertitels in de Music Hall in Beverly Hills. Toch wel heel goed voor een belgische productie niet?

"The memory of a killer" the official site

Artikel in "De Standaard"

de Trailer

Vlaamse Ilse is al geweest en schreef me: "Ik ben er vanavond al naartoe geweest, ik had de film 2 jaar terug al gezien in Belgie, maar het deed deugd van hem nog eens te zien. Het was trouwens een succes, de zaal was uitverkocht en we moesten op de tweede rij van voor zitten (heb dus nu wel een stijve nek!!). Blijkbaar heeft de film heel goede reviews gekregen op de nationale radio, in de LA Weekly en de LA Times. In de cinema zeiden ze dat de film vanaf morgen waarschijnlijk overgebracht wordt naar een grotere zaal (wegens de grote publieksbelangstelling).
Goed he! Ik voel me een trotse belg!"

En vlaamse Inge schreef me: "Oh, ik had wel graag gegaan! Zeker omdat ik een persoonlijke vriend ben van Erik (haha)"
Persoonlijke vriend???: Inge werkt in de zaak "Virgin", afgelopen winter heeft ze een belgische klant. "Misschien ken je me wel, want ik ben een beroemde filmmaker in Belgie?" "Ah nee" zegt Inge, "vertel eens". En Erik vertelt over het succes van zijn film en waarom hij in Hollywood is enz... Inge beseft nog altijd niet wie Eric eigenlijk is, later stuurt haar moeder een verduidelijkend humo-artikel op en tijdens onze eerste vlaamse vrouwen in LA bijeenkomst ergens in april, dwarrelt Inge's dollarbiljet op de grond.

Het is niet echt een film voor kinderen, rating R (Restricted-Under 17 requires accompanying parent or adult guardian (age varies in some locations). This signifies that the rating board has concluded that the film rated contains some adult material. Parents are urged to learn more about the film before taking their children to see it. An R may be assigned due to, among other things, a film's use of language, theme, violence, sex or its portrayal of drug use.)

Dus zullen we zeker niet met z'n allen kunnen gaan.

jobs

De auto gewassen, in de vroege ochtend want het is bloedheet. De zon laat zich van haar strafste kant zien, de wind is zeer zwakjes en de fog uit de zee lijkt voorgoed verdwenen.

"Het worden nu de mooiste maanden van het jaar" hoor ik iedere local zeggen, "zeg je familie en vrienden dat september de beste tijd is om af te komen!" Bij deze gebeurt.

Het allemaal zelf doen? Niet zo evident.

Omdat de vrouwen een mexicaanse kuisploeg laten komen, de mannen een mexicaanse tuiniersploeg het weinige gras laten maaien en met een luidruchtige blaasmachine al het vuil laten wegblazen, omdat eenieder een zwembadman heeft, omdat je de ramen laat wassen door een professional, omdat je dan zelf uitgebreid kunt gaan joggen, of de joga, naar de mall kunt gaan shoppen, bij de starbucks een koffie halen om dan met je kinderen rond te rijden naar allerlei dure activiteiten of nog beter, je kindermeisje of aupair je nageslacht laat verwennen.

En dat terwijl ik liever zelf de boel netjes hou, mijn kinderen zelf mijn waarden meegeef, kan genieten van in de tuin te werken, fier kan zijn op mijn pas gewassen wagen, een gezond potje wil koken, een heerlijk kopje koffie verkies boven een kartonnen drinkbeker waar je de koffie uit een gaatje moet lurken, omdat ik een thuiswerkende mama ben die niet vies is om haar handen vuil te maken. En vooral omdat het dagelijkse leven met zijn zevenen handenvol dollars kost in sunny california.

Toch is het dankzij deze lageloon jobs dat California maar een magere 5% werkloosheid kent. Voor Belgie niet meer of onbestaande en om er maar een paar te noemen: boodschappen worden voor je terug in het karretje geladen, carwash met de hand met spons en zeemvel, de levende reklameborden, eetgelegenheden draaien met een hele ploeg diensters, op elke hoek een nail-spa.

Zo betalen de rijkeren automatisch voor het bestaansminimum van de minderen, waarvoor de "tip" van uitgesproken belang is om het soms schandalig lage loon wat te verhogen.

waterval van woorden

Die nieuwe mensen in onze straat zijn nog bezig met het opknappen van hun pas gekochte woning, ons meisjes konden niet wachten om een "welkomst cake" te bakken, hebben die gisteren gebracht en kwamen pas na een hele tijd terug thuis. Ze hadden kennis gemaakt met de andere kinderen, ze zelfs al helemaal uitgenodigd om vaak te komen zwemmen, wat ze gisteren en vandaag ook gedaan hebben.

Lotgenoten, in de ruime zin, maar het doet deugd, "we zijn al veel te vaak moeten verhuizen" zegt de mama, "nu blijven we zeker 10 jaar",afkomstig uit Montreal in Canada, franstalig, daarna is het begonnen, van de ene staat naar de andere, een heel verhaal, voor de oudste dochter is het genoeg geweest, 9jaar is ze, zij kan het niet meer.

Een leuke dame, zelfde leeftijd als ik, zelfde probleempjes, gelijklopende interesses, we hebben al heel veel gebabbeld, nu ja, zij dan toch, een echte waterval en ik me maar concentreren om niets mis te verstaan en af en toe ook nog wat te vertellen. (Mijn jongste kinderen letten op mijn woorden en doen hard hun best niet met me te lachen als ik de dingen heel erg fout zeg.)

amazone

Na een lange wandeling wou Helena liever padden helpen zoeken met de jongens, ze liet haar paard 'zomaar' achter, alsof ze haar fiets doodgewoon op zijn pikkel in het midden van het weggetje had gezet.
"Rij jij haar terug?" vroeg Mark aan mij, waarop ik slechts een zwak excuus klaar had dat niet gehoord werd, hij neemt mijn camera over en hop, daar spring -of beter: klim- ik als een stramme amazone over de rug van het paard, daar zit ik dan.

Ik probeer me te herinneren dat met een paard rijden niet hetzelfde is als met een suburban, we lopen vlotjes door de ranch en er kan zelfs nog een extra rondje af rond de piste.

Ik ben de dag met hoofdpijn en een roodontstoken oog begonnen, maar ik ben ontspannen en 20 jaar jonger thuisgekomen. Dit alles op 5min. rijden van ons huis in het midden van een vallei.

hoger bod

We hebben een laatste en definitief hoogste bod gedaan op 'het huis', de eigendom staat nu leeg want gisteren is de eigenaar met zijn kinderen, zijn vrouw achterna gereden naar Montana.

Ten laatste vrijdag moeten we een antwoord krijgen.

We wachten af, ondertussen hebben we een 'realestate agent' die voor ons andere mogelijkheden zoekt, wijzelf proberen ook nog de meest mogelijke en onmogelijke uitwegen te bedenken.

onwezenlijk

Ge zou daar toch wat aan overhouden hoor.

Krijgen we vandaag een telefoontje van "Cornerstone" oftewel het bureau dat dit huis probeert te verkopen, dat hij een telefoontje van "Sean" de eigenaar heeft gehad, dat die een boze brief had gekregen van de "housingcompany" dat er op zijn eigendom een basketpaal staat en dat mag niet, dat die voor het einde van de dag moet verplaatst zijn naar de zijkant of de achterkant van het huis, anders moet hij een boete betalen.

Het straatbeeld mag niet verstoord worden oftewel -eigen interpretatie- : alles moet er netjes gestreken uitzien en de buurt of de "Dos Vientos Ranch" mag zeker niet de indruk geven dat er kinderen wonen en dat die allen een achtertuintje hebben dat te klein is om te spelen maar dan wel een mooie oprit waar je goed kunt basketten of tetherballen en wat ook nog de ideale plaats is om buurtkinderen te ontmoeten en vooral om samen te spelen en toch nog veilig dicht bij huis te zijn...

Nu staan die palen ondertussen naast de vuilbakken naast het huis, verstopt achter een muurtje, moeten die kinderen vooraleer ze willen spelen eerst een hele verhuis doen van de desbetreffende paal die vastzit in een loodzware voet en die zelfs met hulp van papa erg moeilijk is. zonde

Hadden die kinderen net vandaag zo goed gespeeld met de kindjes naast de deur: lizards bestuderen, de gecko's voeren met levende crickets, een rattlesnake of een goversnake bij Nonie op de oprit?, de garage tot het plafond gevuld met speelgoed en rommel opruimen, koekjes en cake bakken, waterpistolengevecht, peutervoertuigjes uitproberen, enz...

Helena mag morgen mee naar hun springpaardenranch, ze houden daarmee shows in het hele land, deden mee aan de olympische spelen in Athene vorig jaar en trainen volop voor de volgende spelen, en zij mag daar gaan paardrijden en wij gaan allemaal mee om te kijken naar ons dol-enthousiaste toekomstige paardentrainster, want zo noemt ze zichzelf dezer dagen.

Het is ook onwezenlijk hoeveel paarden hier zijn, op kleine en grote ranch-es, soms op kleine lapjes dorre grond, een restje cowboy geschiedenis.

virtual tour

Nu we toch zullen moeten verhuizen, iedereen ongegeneerd naar binnen kijkt, prijs en kwaliteit hard aan elkaar getest worden, er nog geen kandidaat eigenaar gevonden is om een gigantische lening aan te gaan voor deze eigendom, en terwijl de virtual tour op het net voor alle huizenjagers toegankelijk is, kan ik hem ook niet aan jullie onthouden.

Klik zo snel mogelijk op het knopje "enlarge tour" dan kan je beter genieten van je prive-rondleiding zonder storende dollar$.

"Wie zijn geld wil beleggen krijgt ons als huurders er gratis bij, we proberen de boel netjes te houden, brengen sfeer in de straat, houden het binnen koel en buiten warm, we lappen af en toe de ramen -vooral na een wilde zwempartij-, stofzuigen regelmatig de tapijten, we verdrijven de mieren en trappen de BlackWidowSpiders plat."

Ge ziet, de wanhoop stilletjes nabij probeer ik 'ons'zelf al te verkopen.

Niemand denkt hier reeds aan inpakken, maar de dagen vliegen voorbij en we weten dat onze termijn rap zal verstreken zijn. We krijgen af en toe wat bezoekers over de vloer waarbij we handig zorgen dat we er steeds niet zijn, de makelaars kunnen met eigen sleutel binnen en dan houden we aan dit vervelend deel alvast geen herinneringen over.

Ik begon net aan dit plaatsje te wennen, van de privacy buiten die er niet is met een 7-tal geburen die naar beneden recht je zwembad inkijken had ik geen last meer van, de zonneblinden die ik dankzij de zomer ben weten te apprecieren, en net nu de contacten met buren goed begint te lopen, ge voelt het al aankomen, ik wil hier niet meer weg. Voorlopig toch niet. Natuurlijk wil ik wel nog terug naar mijn doorslaarhuisje, daar ligt nog steeds mijn ziel die ik netjes op mijn geheime plekje heb gelegd, ik heb nog steeds onze fantastische verbouwingsplannen in mijn hoofd, maar eerst heb ik hier nog een hoofdstuk af te werken, een aantal jaar waarvan ondertussen een half jaar verstreken is, jammer genoeg is ons de makkelijkste weg niet gegund en moeten er oplossingen gevonden worden voor al die voorlopig onopgeloste zorgen.

"tijd brengt raad" zegt het spreekwoord, maar kunnen we enkel wachten wat de tijd ons brengt?

normen en zeden

Je ziet het hier niet op de stranden, ik denk dat het zelfs verboden is, monokini's en strings, iets wat ik me meen te herinneren als normaal strandbeeld in Belgie en Frankrijk. Het is niet dat ik dat erg vind, ik was al helemaal geen voorstander om halfnaakt rond te lopen op plaatsen waar iedereen ongegeneerd naar je zit te turen. Integendeel, de meesten zitten goed aangekleed met t-shirt, shortje, hoed of pet en bril te genieten van zon-zee-en strand.
Genieten, maar dan zonder alcoholische dranken, krijg je gegarandeerd een fikse boete voor. Een hele dag struinen de sheriff's de stranden af met hun beachscooter, ze komen kijken wat je drinkt, vooral als het er supergezellig uitziet. Het is niet de eerste keer dat ik hen daarvoor boetes zie uitschrijven.

Controle door de Sheriff

Hier hebben ze net de hele inboedel op alcoholische dranken onderzocht.


En nog wat, komen er vriendjes zwemmen, dan zullen die zich steeds terugtrekken in de badkamer om zich om te kleden, iets wat ik me ook herinner als een gezamelijke bezigheid bij belgische kinderen. Zelfs in je onderbroek wordt als uiterst beschamend gevonden.

Wist je dat je neus snuiten als hoogst onbeleefd wordt beschouwd? Dit doe je discreet op het toilet, maar niet in het openbaar! En pas op als je de 'stoffen zakdoek' durft boven te halen, want dat vinden ze pas heel erg vies. Wat doe je dan als je snipverkouden bent? Eerlijk, ik heb het nog niet gezien.

En terwijl ik het vandaag eens over iets anders wou hebben, heb ik reeds het eerste telefoontje van een real-estate-agent achter de rug die het huis wil tonen aan klanten, waarschijnlijk de voorbode van een ongelooflijk privaat week-end. Bah!

verrassend

Eigenlijk doe ik dat niet graag, in het drukke verkeer naar L.A. rijden om dan een hele dag in een vol en lawaaierig attractiepark rond te lopen. Meestal kom ik dan 's avonds met een opgeblazen hoofd weer thuis, moe en onvoldaan. Maar ik was vergeten dat mijn kinderen groter worden en het nu veel leuker is om met hen daar rond te hangen, geen peutergezeur meer en niet eindeloos met je kinderwagen zitten wachten op de anderen. De stress is er stukken minder om zodat ook ik me goed geamuseerd heb, samen met mijn 3 jongsten in Universal Studios. Geheel ontspannen ben ik naar huis gereden, geen hoofdpijn, geen file, geen oververmoeide kinderen.

Totaal anders was het thuis geweest: Bert bleef thuis om eens goed door te werken zonder continu gestoord te worden zoals dat dezer dagen op het werk veel te veel gebeurd. Niets daarvan.
Om kwart voor elf krijgt hij telefoon van het makelaarsbureau dat dit huis verkoopt, dat ze binnen een kwartiertje in ons huis zullen zijn om een "Open House" te geven voor de 'real-estate-agents' met lunch en drink. Geven die mannen/vrouwen een feestje in ons huis zonder ons daarvan op voorhand te verwittigen? Wel ja, hij schiet daar uit zijn krammen, want kunnen ze dat pas een kwartiertje op voorhand verwittigen, en dat terwijl hij net vandaag voor 1 keertje rustig thuis wil werken??? Grote fout van het bureau, boosheid alom, maar te laat om het af te gelasten want daar druppelen de eersten al binnen. Bert is dan maar met zijn 2 oudsten gevlucht naar een restaurantje en bij de buren. Bij thuiskomst in de late namiddag liggen er tientallen visitekaartjes op het aanrecht van alle genodigden. Even later staat er weer een makelaar in huis met klanten, die zijn gelukkig even snel weer buiten als ze binnen kwamen.
Wat een toestand, wat staat ons hier nog te wachten? Het zit ons echt niet lekker!

Ondertussen kennen we de vraagprijs van de buren hun huis, we hadden het lager verwacht, gelukkig zijn ze er nog niet serieus mee bezig en is dit nog altijd een uitweg.
We zullen het nog eens proberen bij 'het huis', een 'iets' hoger bod, een tweede gok.

korte relaties

Wat opgekuist, lunch gegeten, rust in huis.

We zijn sinds gisteren weer een stel Lokerse vrienden rijker, dankzij het vriendinnetje van Eveline die haar graag wou bezoeken. Babbelen aan het strand, wat gedronken en wat gegeten, tot het tijd was om terug naar het hotel te rijden. Het vriendinnetje is blijven slapen en Bert heeft deze ochtend de 2 meisjes en Alexander meegenomen naar Los Angeles waar ze nu nog een dagje Universal Studios hebben. Morgen nemen ze het vliegtuig naar Belgie, vandaag vertrok het vriendinnetje van Benjamin van San Fransisco naar Brussel.

Nonie en Nathan willen hun huis verkopen aan ons, pas bevallen van "Haven Bella" wil ze terug naar Texas waar haar ouders en de hele familie woont.

Haar mama had het me dit week-end al gevraagd maar ik dacht dat ze grapte, nooit verwacht dat ze zo snel wou gaan.
Groot huis op de top van de heuvel, privacy, 3 huisnummers verder, maar dan zijn we wel ons fijnste buren kwijt.

Ik ga straks even bij hen langs.

Onze agent van 'het huis' heeft ook alweer gebeld, met een klein verhoogd bod zou het in orde komen, hij klonk wat zenuwachtig, er zit druk achter van hogerop. De eigenaar is de laatste spullen aan het inpakken om met verhuistruck en kinderen naar Montana te vertrekken, zijn vrouw is reeds vorige week met aanhang en honden vertrokken, de schoonvader is vorig week-end met zijn oude pick-up naar Washington State vertrokken. Er is nu niemand meer die in het huis zit, een verkoop is dringend.

Er staat ons nog veel denk- en rekenwerk te doen, nog anderhalve maand en we zouden verhuisd moeten zijn, de tijd kort maar er ontplooien zich mogelijkheden, ze nu nog goed zien uit te spelen.

arm laptopje en zondagsbezoek

Zondag, wat gerommel aan het laptopje dat ikzelf naar de knoppen heb geholpen, niet alleen dat, het is na 5 jaar intense diensten een beetje aan het uitbollen, spijtig, want het is het ideale internetmachien in onze keuken. We proberen aan wat tweedehandswisselstukken te geraken en het weer deftig aan de praat te krijgen, zodat de kids weer onbeperkt aan het chatten en e-mailen kunnen gaan.

Telefoontjes op zondagmiddag: "kan ik met een klant langskomen om het huis te tonen? Binnen een half uurtje zijn we er." Na de tweede beller hebben we ons biezen gepakt en zijn we zomaar 'ergens' naartoe gereden, we konden het niet aanzien. Al goed, bij thuiskomst 's avonds blijkt dat er nog meer waren, er liggen 4 visitekaartjes van 4 verschillende real-estate agents op het aanrecht. Dit vinden we te luguber, vreemde mensen die in je nest komen gluren om te zien of ze het goed genoeg vinden om het in te pikken.

de Dos Vientos Feesten?

Het leven van een tiener is hier niet wat het is in Lokeren dezer dagen.

Een woongemeenschap met huizen en straten en pleinen en dat is het. In het week-end rommelen vaders wat aan hun pick-ups, wandelen en rennen moeders met andere moeders en hun kroost in sportbroek en sportschoenen wat heen en weer. Tieners zie je zelden of niet, verborgen achter een of ander beeldscherm thuis of bij vrienden. Bij het vallen van de duisternis komen ze voorzichtig tevoorschijn met hun trouwe viervoeter of op hun veel te kleine BMX om daarna weer snel achter die beschermende muren te verdwijnen. Het is nu om 8.00 pm donker en een half uurtje later valt er een levenloze stilte.

Niets geen feesten, op straat lopen, drinken en fuiven. Amerika op z'n soberst.
Wel een adembenemende natuur in de dichtsbevolkte staat.

Meteor shower to dazzle the skies.

Is het niet dat je een wens mag doen als je een vallende ster ziet?

Vannacht is het zover, dan komt de aarde in de lange staart terecht van de komeet "Swift-Tuttle", kleine stofdeeltjes vliegen door de atmosfeer van de aarde met een snelheid van 132,000 miles/uur, bij deze snelheid maken die stofdeeltjes een streep van licht, "een meteoor" bij de verbranding. Deze nacht komt de aarde in het meest stoffige deel, vooral na 2u. na middernacht tot zonsopgang. Er zouden 60 meteoren per uur goed zichtbaar zijn, dat is eentje per minuut.

Gisterenavond hebben Eveline en Bert reeds een gigantische vallende ster gezien, de allermooiste ooit. "Heb je een wens gedaan" vroeg ik, "natuurlijk!" was hun antwoord.

Deze nacht gaan we ervoor opstaan, zeker weten, dan doen we elke minuut een wens, met z'n zevenen.

zoeken

Weer hebben we niet geslapen vannacht, als we al niet opgeschrikt worden door een landende Discovery dan liggen we hele nachten te woelen en te draaien en tollen de huizenzorgen in zijn nachtelijke dimensies in ons hoofd rond, als de ene dan eindelijk is weggezakt in een roes wordt die snel weer wakkergeschud door de onrust van de andere.

De vakantie loopt op zijn einde en we hebben nog niet eens echt genoten, niet 1 vrije dag heeft Bert al kunnen nemen, zijn job en daartussenin het rekenen en telefoneren en afspraken maken en bezoeken van makelaars en huizen. Binnen 3 weken gaan de kinderen weer naar school en we weten nog niet waar we kunnen wonen.

Plots slaat de schrik me om het hart als ik besef dat Benjamin nog weinig of niets heeft geoefend met lezen en schrijven, iets waar hij steeds voor gaat wegrennen en altijd 'iets' anders belangrijk te doen heeft, hij roept dan luidkeels dat hij dat niet graag doet en dat hij nu net met zijn auto's ging gaan spelen. Waar ik vroeger dan toch de kerel bij de kraag zou grijpen en "eerst wat oefenen" zou eisen, ontbreekt me daar nu de kracht voor, alles is zo anders nu en plots zijn ook mijn waarden kwijtgeraakt.

Maar wat ik teruggevonden heb vandaag, heeft me wel even doen jubelen. Eveline's geboortedoos met alle prille geboorteherinneringen is terecht! De enige doos die na het uitpakken van de container spoorloos was, overal had ik gezocht, zelfs tot in Doorslaar, maar tot onze grote spijt was ik er toen zeker van dat ze per ongeluk met alle andere dingen in het containerpark of kringloopcenter was terechtgekomen. Groot was mijn vreugde dus deze ochtend, bij het zoeken naar een boek -dat ik nog niet heb gevonden- zag ik de doos in een andere doos waar je het niet zou verwachten. OEF.

We ondernemen vandaag een andere huizenzoektochtstrategie:

We gaan op zoek naar een belegger in huizen, iemand die dit huis wil kopen en het ons nog een tweetal jaar wil verhuren, of die 'het huis' wil kopen en het aan ons wil verhuren.

We vragen ook de eigenaars van 'het huis' of we kunnen huren, hun vraagprijs blijft te hoog en met de nakende oliecrisis willen we geen risico's nemen.

"Ga eens met de kinderen naar de film" zei Bert vanmorgen, "een goed idee" dacht ik, ik hoop alleen dat het geen huizenhoge discussies wordt van 'welke' film, de interesse van een 15-jarige jongen is nu eenmaal anders dan die van tienermeisjes en die is ook weer anders dan die van 7 en 9-jarigen.

Het zal op aanraden van papa "March of the Penguins" worden, die heeft hem reeds gezien met een bespreking van de maker, als voorstudie voor hun "Surf's Up" film waaraan ze bezig zijn en die zomer 2007 moet klaar zijn. "March of the Penguins", het is een prachtige natuurfilm geworden die niemand mag missen.

Tegenbod

Ik heb er geen hoop meer op, er is een tegenbod van de verkopers op het onze, nog veel te hoog. Onze 'agent' ziet het wel nog zitten, na het gesprek met Bert op zijn kantoor is hij onmiddelijk doorgereden naar de eigenaars, hij wil het doen lukken, Bert geeft ook nog niet op.
Maar ik kan daar weer allemaal niet goed tegen, sinds zondag loop ik met hoofdpijn, pijnstillertjes kunnen me daar niet mee helpen, de honderden krantenadvertenties en de "Homes & Land" boekskes en de aanbevelingenlijsten van makelaars hangen me de oren uit, dit is echt niet voor mij.

Er was eens...

Er was eens een Britse familie met kinderen en een Franse familie met kinderen.
De Britse dochter huwt de Franse zoon in California waar de zoon onmiddelijk na de High School in het Franse restaurant van zijn vader begint te werken. Een welbloeiende zaak die reeds vier generaties van vader op zoon is overgedragen, beginnend in Evian, France en eindigend in Newbury Park, California.
De Franse zoon, Francois Zanni van 39 , neemt die zaak over nadat de vader besluit op pensioen te gaan naar Zwitserland en zich nog uitsluitend met koeien met bellen bezig te houden.
Francois Zanni is het echter beu en verkoopt de zaak in Newbury Park tegen de wil in van zijn vader. De Britse dochter is het ook beu en wil na een jaar in Frankrijk met haar 2 jonge kinderen verhuizen naar de bergen en de sneeuw in Montana waar ze ondertussen een klein huur-appartementje gevonden heeft. De Franse zoon, wil zijn huis in Newbury Park verkopen en met zijn vrouw mee naar Montana trekken.

Ze zijn nu even hier om de boel in te pakken en het huis dat reeds lang te koop staat aan een woekerprijs eindelijk aan de man te kunnen brengen. Er zijn dit week-end eindelijk geinteresseerde kopers met een bod gekomen, die mensen zouden vandaag antwoord moeten krijgen op hun aanbod dat ver onder de vraagprijs ligt. Ze hebben uiteindelijk ook kennis gemaakt met de Franse zoon en de Britse dochter, deze ontmoeting heeft echter duidelijk gemaakt wat een harde zakenman er achter dat zuiderse type zit.
De vader van de Britse dochter woont in het gastenhuis en past op het huis zolang dit niet verkocht is, maar hunkert om naar Washington-state te vertrekken bij zijn andere dochter.
Ondertussen zoeken de eventuele kopers onverwoed verder naar verdere mogelijkheden, op zondagmorgen de krant uitpluizen en dan de hele namiddag op huizenjacht.

Die kopers en hun kinderen proberen hun grenzen te verleggen om nieuwe mogelijkheden de kans te geven, vandaag zijn ze 18 jaar gehuwd en die lieve kinderen zijn alvast lekkere koekjes aan het bakken.

het Nest

Eigenlijk zou ik nu beter gaan slapen, ik die bezoek helemaal niet gewoon meer is, heb een hele dag met sluimerende hoofdpijn gelopen, ik denk van moeite.
Maar nu is het over en wil ik nog even iets over het fenomeen 'nest' vertellen, omdat ik daar toevallig ook gisterenavond in mijn mooiste amerikaanse engels een hele uitleg over heb gegeven aan onze italiaanse gasten.

Omdat Paolo, Bert al lang kent, weten ze ook dat ik in het begin helemaal niet naar de VS wou verhuizen, dan wil ik daar uitleg bij geven en dan kom ik al snel bij de begrippen 'moeder' en 'haar kinderen' en 'beschermen' en 'warm nest' en 'nest verlaten' en 'nieuw nest bouwen' en 'oerinstinct' en 'behoeften' en ... de rest weet ik niet meer. Nog voor ik helemaal ben uitgesproken bedenk ik in mezelf dat zij, als jeugdig jong en verliefd, kinderloos koppel er eigenlijk vast geen boodschap aan hebben. Voor hen is alles nog puur avontuur en heel de wereld ligt nog voor hun voeten open, hoe leg je dat nu uit dat het met opgroeiende kinderen toch wel een beetje moeilijker is? Of maak ik dat mezelf maar wijs?

Bezoek

Ik ben net terug van een ritje tot aan de oprit van de 101, we hadden bezoek, ex- en opnieuw toekomstige collega's van Bert. Ze waren hier voor Siggraph, hebben een tussenstop gemaakt bij ons en trekken nu nog een weekje rond in California. Tom uit Gent die in oktober ook aan 'Surf's Up' begint te werken, Stefaan die net een sollicitatiegesprek achter de rug heeft, Paolo en vriendin Lisa uit Venetie in Italie.

Barbeque, veel te laat omdat ze zich hopeloos verloren hadden gereden, dan de spa in en dan een duik in het zwembad, dan was het al bij middernacht. De buren zullen het geweten hebben, om 8u 's avonds is alles hier doodstil in de buurt, gisteravond dus niet. Met slaapzak op het -hoogpolige- vasttapijt hebben ze de noodzakelijke minimale nachtrust gehad en daarnet zijn ze dus opnieuw vertrokken.

Ieder gewapend met professioneel digitaal toestel en camera ben ikzelf vergeten foto's te nemen, behalve eentje in de ochtend,


Vandaag zal officieel 'het bod' gebeuren op 'het huis', de makelaar belt, Bert belt, afwachten. Aan de telefoon zijn we al niet onverwijld weggestuurd bij de melding dat we ons aan onze minimale limiet moeten houden, "we gaan proberen" zij de makelaar.

In de straat zijn andere buren aan het inpakken en verhuizen, een grote vrachtwagen met aanhang, het kriebelt bij het beeld, ook daar staat nog het bordje met te koop, maar ook dat is te duur, zelfde huis als hier maar groter.

Bij Nonie is het vandaag opvallend stil, ook hier wachten we met spanning op de geboorte van haar kindje.

Nu ga ik buiten het terras afspuiten want ondertussen krioelt het daar van de mieren die alle etensresten aan't verhuizen zijn.

"The Sign"

De titel zou bij een griezelfilm kunnen horen, niet dus.

Zo noemt die makelaar het dus, vanmorgen aan de telefoon: "deze week zullen we een 'sign' komen plaatsen" en "we hangen ook een kastje aan de voordeur waar de sleutel inzit, dat kastje krijgen alleen onze makelaars open met een sleutelkaart, zo kunnen ze binnen met bezoekers"

Deze week werd dus vandaag, onverwacht snel. Mijn maag keerde toen we het bij onze thuiskomst zagen staan, de kinderen werden plots erg zenuwachtig en Bert was er ook helemaal zijne kluts door kwijt. Aan de voordeur hing nog een brief geplakt met 'de opzeg', 60 dagen krijgen we nog. Nu is het echt!

dromen of werkelijkheid

Ik had het mezelf voorgenomen: "ik ga er absoluut mijn slaap niet voor laten, laat staan er nachtmerries door hebben", wel, dat is dan volkomen mislukt, al twee nachten lig ik weer hopeloos te woelen, te draaien, onwerkelijke dromen tollen door mijn hoofd, nachtelijke onmogelijkheden doorkruisen de rationele werkelijkheid. Het probleem 'huisvesting' begint aan me te vreten, shit! Gelukkig heb ik het boekje van Els de Schepper "Het heeft zin", in oorsprong is alles goed, daar kan ik dan weer al mijn positieve energie uit putten.

Het liefst had ik toch hier kunnen blijven, ook al heb ik het in het begin ontzettend erg vervloekt, het verschil met wat ik gewoon was, was 'te' groot, door de maanden heen heb ik dat leren waarderen, de gewenning en het andere leven zal daar wel aan meegeholpen hebben. We hebben ons plaatsje hier deels gevonden, de gewoontes leren kennen en begrijpen, alles zijn plaatsje gegeven. Maar dat frele nestje zullen we dus binnenkort moeten verlaten, ons plaatsje dat het onze niet was, zal worden doorgegeven aan anderen, eigenlijk best jammer dat het nu al moet gebeuren.

Het rekenen en tellen komt Bert zijn oren reeds uitgekropen, ikzelf kan er niet tegen en wordt er kotsmisselijk van, "doe jij dat maar" en "zorg dat we ook nog kunnen leven" want dat leven is hier beduidend duurder en met zijn 7-en gaat er wekelijks een klein fortuintje aan door.

Hier beneden in de straat staat een huis te huur dat groot genoeg is voor ons, maar de tuin is nog de helft kleiner dan we hier hebben, weinig of geen plaats om buiten te spelen, geen zwembad en de straat niet speelvriendelijk. Maar het is nog een optie. "Hoe doe je dat, een straat verder verhuizen?" vragen de kinderen. Het lijkt inderdaad erg raar, over de oceaan doe je dat met een gigantische container, een straat verderop lijkt dan plots te kortbij om er een verhuiswagen aan te pas te laten komen.

Maar we dromen ook verder, 'het' huis blijft ook nog binnen de mogelijkheden, maar dat wordt kopen en het is die vastgebondenheid dat me de nodige spanning geeft. Het oorspronkelijke plan was om zomer 2007 naar belgie terug te keren, ofwel definitief ofwel voor even, we wilden daar nu nog even niet over tobben, een huis kopen verplicht ons dat wel te doen. Natuurlijk kunnen we binnen een aantal jaren weer verkopen, wat hier ook heel gewoon is, maar 2 jaar is misschien net iets 'te' nip. Het zal dus al gauw een jaartje langer kunnen worden, niet slecht als je bedenkt dat Alexander dan zijn High School kan afwerken, hij start in september de 10th-grade in de DATA-school. Dus misschien dan toch 2 vliegen in 1 klap.

Bert belt straks de makelaar en zal een bod doen, een bedrag waarvan ik eerlijk moet toegeven dat het ruim onder de waarde van het huis ligt, maar voor ons is het de absolute limiet, we doen een gok, op hoop van zegen, het zal nip zijn.

Ondertussen maak ik plannen: Ik ga er mijn levenswerk van maken om het helemaal op te knappen, er is een klein gastenhuisje aan dat helemaal onafhankelijk is van het eigenlijke huis, eigen toegang tot het domein, eigen garage, eigen keukentje, badkamer en airco, gelegen aan het uiterst privaat en gezellige infinity-pool met beach, waterval en glijbaan in de rotsen, daarnaast een eeuwenoude, door de stad historisch beschermde eikenboom 'met' hangmat. Dan zou ik dat voor korte periodes kunnen verhuren voor een treffelijke prijs.
Ook het huis en tuin zou ik dan helemaal doen heropleven, zodat het binnen die paar jaar aan waarde zou bijgewonnen hebben en er toch bij verkoop winst uit kunnen maken. De kinderen zijn nu groter en vragen minder onmiddelijke zorgen, wie zin heeft kan meehelpen, er zitten best een paar handige en creatieve zielen onder mijn kroost en iedereen heeft er zin in.

Maar het zijn nog dromen en wilde plannen, eerst zien of we met ons bod niet onverwijld worden uitgelachen!

de man des huizes

Ik ben het al niet meer gewoon, we zijn tien uur in de avond en de man des huizes is er nog niet. Hij zit op Siggraph, "The International Conference on Computer Graphics and Interactive Techniques"; waarvoor hij vroegere jaren telkens rond deze periode de halve wereld moest rondreizen, dat is nu aan de achterdeur.
Wat nog leuker is, de ontmoetingsplaatst voor alle ex- en toekomstige collega's die elk op hun eigen stukje wereldbol aan't werk zijn, het wordt vast een extra drukke week. Een goede afleider voor alle andere stress met misschien een leuke afsluiter bij ons thuis in het week-end.

Er staat ook een prachtig boeket op de kast te prijken van de "Surf's Up" crew, "Hope You feel better soon, We miss You", dat vind ik nu eens lief, hij is een paar dagen thuis en ze voelen zich al hopeloos verloren. Hoe zou ik hem zo'n job niet kunnen gunnen?