op vakantie in Newbury Park

Ik zit hier voor een 5-min tripje in ons oude lege huis maar 'met' wasmachine en internet.

Dus even snel nog wat wassen, en vooral, wat van ons laten horen:

Het is "fantastisch". We zijn net op vakantie in Oostenrijk. Boven in de heuvels, mijlenver uitzicht, stralend mooi weer en een koele zeebries en het ruikt net alsof het volgende maand begint te sneeuwen. Buren zitten gezellig op hun terrasjes en balkonnen te keuvelen en te genieten van ontbijt, buurkindjes zitten met spanning op hun knietjes in de heuvels te wachten op wat leven van onze kroost. Heel de buurt weet al wie we zijn en hoeveel kindjes er komen wonen in dat huis dat net verkocht is.

En wij zitten nog middenin de dozen, maar het is fijn. Het was even spannend want de 2 kleinere verhuistrucks konden amper door de kronkelige en steile hellingen door, de steile oprit naar beneden door. Alles is wat dooreen geklutst maar zonder grote brokken is het gelukt.

Morgen kom ik hier nog wat kuisen om alles proper achter te laten, daarna hebben we internet en telefoon ginder boven...

morgen: verhuisdag

't Is goed negen uur 's avonds en ik voel mijn benen bijna niet meer. Een hele dag heen en weer met dozen en papier en plastiek en plakband en schaar en stift, nog een gaatje hier om te vullen, nog wat spullen daar, nog een doos en dan de kleerkastdozen vullen.

Maar toen kwam Bert thuis en vloog alle inpakgerief even aan de kant, een knuffel en dan de kinderen hun verhalen en toen was hij al aan't telefoneren met electriciteit en gas en kabel en telefoon en internet. Toen stond onze agent P. er met de sleutel en gaven we hem lekkere Belgische chocolade in ruil en reden we snel snel naar ons nieuwe huis. Daar waren de bewoners nog aan't verhuizen en hebben we elkaar gefeliciteerd en zijn we nog even rondgegaan en zagen we al een Coyote in de tuin lopen en waarschuwden ze ons voor de vele ratelslangen en hoe die eruit zien en wat te doen. Ondertussen stond Eveline al met buurvrouw "Ann" of "An" met 3 kleine kindjes te keuvelen en reklame voor zichzelf te maken dat ze goed kan babysitten.

Toen was het donker en zijn we naar huis gereden en hebben we een snelle maaltijd binnengepeuzeld en toen viel onze wereldreiziger in de sofa in slaap met een kleine jongen op zijn schoot en zijn we allen gaan slapen.

Het inpakken is nog niet gedaan, maar morgen is er nog een dag. Tussen 8 en 9 zullen de verhuiswagens er zijn met 6 sterke mannen, en Bert en Alexander en ik.

Benjamin en Helena gaan bij buurvrouw Jenny, Catherine gaat bij buurvrouw Nonie waar ze op de kindjes mag letten en Nonie let op Catherine, Eveline die gaat met haar vriendinnetje waterpolo-en en hamstertje Speedy mag mee in de wagen.

papa

"Wanneer gaat papa vertrekken?"

"Is papa nu al vertrokken?"

"Om hoe laat gaat papa vertrekken?"

"Gaat papa vertrekken om 6 uur hier of daar en hoe laat is het hier dan?"

"Zou papa nu al vertrokken zijn?"

"Ik denk dat papa nu vertrokken is."

"Papa zal zeker choco meebrengen, ik ben er zeker van."

"Vertrekt nu zijn vliegtuig of vertrekt hij bij oma?"

"Maar hoe laat vertrekt hij nu? Ik kan er niet meer aan uit!"

"Zou papa al onderweg zijn?"

"Wanneer komt papa thuis?"

"Papa zal zeker wel moe zijn?"

"Is 2 uur thuis of in de luchthaven?"

"Is papa al thuis als we van school komen?"

"Hoe komt papa dan naar huis, waar staat zijn auto?"

"Zal papa de video mee hebben?"

"Nu is papa zeker al onderweg."

...en toen waren ze gaan slapen en stopte het met de meest gestelde vraag van de dag in al zijn variaties.

En mama is ook blij, omdat haar lieve schat morgen weer thuis is, omdat het inpakken goed vlot, omdat we zaterdag naar ons eigen nestje trekken en omdat we zondag samen gaan relaxen en ons eigen afscheidsceremonietje gaan houden voor opa.

Dank je voor alle lieve telefoontjes en brieven en berichtjes van (0ude) bekenden en onbekenden, van mensen die me erbovenop geholpen helpen en die me weer doen geloven hebben in mezelf en in al de liefde en vriendschap en geluk dat er rondom ons te vinden is.

vervaet dozen

Het lot heeft het geweten, we kunnen onze dozen nog een keer gebruiken. Niet dat ik zo een bewaarmens ben, verre van. Maar ik wist niet waar naartoe met die stapel platte dozen, waar doe je hier je oud karton? Daarom lagen die nog steeds in een hoekje in de garage en dat spaart ons nu een stuk uit het verhuisbudget.
- tapen, inpakken/puzzelen, tapen - tapen, inpakken/puzzelen, tapen -

Zo gaat dat dan.
Maar ik doe het belange niet zo goed als Jeni, alle glaswerk had ze vakkundig verpakt, niets was gebroken, ondertussen heb ik al een stevige vaas mishandeld en we zijn nog niet aan't uitpakken. Hoe deed je dat?

Tussendoor naar de bank want met papieren tekenen alleen koop je geen huis natuurlijk, wel met een geldig paspoort en volmacht op de rekening.
Daarna had ik nood aan een stevige Starbucks koffie en wie kom ik daar tegen? Buurvrouw Jenny, letterlijk want ze woont de deur naast ons, maar ook haar echtgenoot is deze week in Belgium, 4 dagen shoppen, op zoek naar een goed springpaard, en onze mannen komen allebei vrijdag naar huis, oef.

His Attorney in Fact...

...dat was ik vandaag.

Het laatste belangrijke stuk van de hele papierwinkel is getekend, we kunnen niet meer terug, de koop is een feit!

Dankzij Bert die de hele (Belgische) nacht de belangrijkste documenten per fax heeft doorgenomen en ge-initieerd teruggestuurd als controle voor mezelf; dankzij onze agent P. die op vrijwillige basis me zij aan zij heeft bijgestaan; dankzij mijn kinderen die ondertussen samen superbraaf huiswerk hebben gemaakt en dankzij de attorney zelf die alles rustig en haarfijn heeft uitgelegd en die bij ons thuis wou komen voor het anderhalf durende tekenen als Bert's "his attorney in fact" and for "myself" van een honderdtal documenten.

pijn

Zondag in de vroege ochtend is hij in alle rust en vrede kunnen heengaan, thuis in het bijzijn van zijn geliefde zonen en echtgenote.

Maar ik weet er geen raad mee, ik weet niet wat ik voel, het doet pijn, ik voel me gebroken, ik voel me verschrikkelijk. Sinds Bert zijn vertrek loop ik te huilen telkens er nog maar iemand naar me kijkt, 's nachts wordt ik wakker op een kletsnatte kussensloop, de zenuwen gieren door mijn lijf, ik doe grove kemels in het verkeer, kinderen zeggen dingen en ik hoor ze niet, mensen vragen "how are you today?" en ik antwoord "fine, thank you" omdat het zo hoort, maar ik voel me "horrible" en ziet iedereen dat van miles ver weg.

Ik wil niemand meer horen en zien, het liefst zou ik verdwijnen in het niets, weglopen van mijn miserie, maar dat is laf en dat wil ik niet zijn. Het enige wat ik doe is nog laffer en dat is me opsluiten en afsluiten van de buitenwereld en me verdiepen in karton en papier en bubbelplastiek en zien hoe gevulde, dichtgeplakte, kartonnen dozen de overhand krijgen op nette kamers.

Mijn kinderen zijn zo superlief, in alles overdrijven ze hun behulpzaamheid, die schatten.

Ik voel me zo schuldig, omdat ik nu geen goeie mama ben, omdat ik ook geen goeie echtgenote kan zijn en geen goeie schoondochter en ook geen goeie dochter. Ik haat mezelf. In plaats van de anderen te troosten weet ik met mezelf geen raad en maak ik alles nog moeilijker dan het al is.

Alles gaat me tegen, zelfs een tweede verhuis in een jaar waar ik zo tegenop heb gezien maar waar ik wel naartoe leefde wordt me niet gegund. Zaterdag is het zover en hoe moet dat nu? Ik begrijp niets van al die papieren die nog moeten getekend worden, alles loopt in't honderd.

Ik voel me hier zo alleen en achtergelaten.

Ik haat inpakken, ik haat verhuizen en ik haat uitpakken. Het duurt weer maanden eer ik er doorheen ben en wat anders kan doen. Ik wil niet verhuizen, ik wil alleen maar naar huis gaan.

zolder

Mensen praten met moeilijke woorden en ik kan er niets van verstaan,
ik zeg maar "yes" en "no" en "probably" en "thank you".

Makelaar Grant wil "Open House" en ik wil/moet inpakken,
ik smeek "can't you do it when we are moved?".

Kinderen spelen en kijken vragend in mijn ogen,
ik glimlach en ben tevreden dat zij zich tenminste amuseren.

Mijn gedachten zijn op zolder in Doorslaar waar we maanden samen hebben gezwoegd onder vuil en stof, waar we uren hebben gebabbeld terwijl we kilo's oude spijkers een voor een uittrokken, waar we met gevaarlijke toverdrankjes viese zolderbalken weer proper kregen, waar we op handen en knieen oude vloeren vervangen hebben door nieuwe terwijl we stiekem hoopten dat er ergens wel een schat verborgen lag, maar waar het vooral best gezellig was tussen opa en schoondochter met zwangere buik en baby's.

een appel

Het is raar, wij hier en hij ginder, omgekeerd waren we het gewoon maar dit niet. Zo ver weg zonder er te kunnen zijn, te kunnen helpen, te kunnen delen.

Mijn hoofd weegt zwaar en mijn ogen doen pijn, ik durf er met niemand over beginnen want dan krijg ik de moed vol. Het is bijna middernacht en had al lang moeten slapen maar alleen het ronken van de computer vult de slaapkamer.

Eigenlijk is het best goed dat we nu wat om handen hebben met het inpakken, het vooruitzicht naar een eigen nest na al die maanden van huizenjagers in ons kamers zal ons goed doen. Alleen nog even goed doorbijten.

Bert's vertrek

Bert vertrok vandaag naar Belgie. Zijn vader is ziek.

We blijven een beetje verweest achter. Het schrijven gaat me niet.

De server doet blijkbaar ook zijn werk niet, ik blijf overal steken.

Een verhuisbedrijf is geboekt voor okt.29. Zes sterke mannen.

Zaterdag begin ik samen met de kinderen te pakken.

Bah - Belgisch weer!

Met sokken, lange broek, trui en nog een trui, zo ben ik gisterenavond gaan slapen, wel ja, ik had die nog aan net voor ik in bed kroop, ik wil maar zeggen... 't was koud, nat en vochtig.

Regenen dat het gedaan heeft! Serieuze stortbuien met zelfs echte hagel!

"De kinderen in mijn klas hebben nog nooit zulke "dikke" regendruppels gezien", vertelde Helena.

Als doorwinterde Belgen hebben wij nog het meest te lijden: we zijn er niet op voorzien! Laarzen hebben we achtergelaten, regenjassen waren oud en versleten dus die zijn ook niet mee en de paraplu's had ik aan het kringloopcenter meegegeven, wie had me ook weeral beloofd dat ik die hier nooit zou nodig hebben?
Mis dus. Dan maar ons klein parasolletje gebruiken als regenscherm, tot grote schaamte van onze tiener!

Ondertussen heb ik wel 2 leuke parapluutjes gekocht, een knalgeel en een felblauw om goed op te vallen bij dit donkere weer.
Zouden we het Belgische weer nog wel gewoon kunnen worden? Na 1 dag regen en 1 dag dikke wolken hunkeren we al naar de zon!

typen

Een jaar duurt het al, 365 dagen en nachten, op regelmatige basis wat tekstjes schrijven met af en toe een prentje.

Ik denk dat ik zelfs een beetje verslaafd geworden ben want als het wat te lang geleden is omdat ik geen inspiratie heb of te moe of andere en betere dingen wil doen, dan krijg ik goesting in schrijven en posten.

Best wel gek als je bedenkt dat ik eigenlijk nooit erg openhartig van aard ben geweest, dat ik me niet kan herinneren ooit meer dan een 7 op 10 te hebben gekregen voor een opstel en dat ik wat jaren geleden nog niet wist hoe je een computer kon aan- en afzetten, laat staan ermee werken!

Heb wel altijd al graag op een toetsenbord getokkeld. Als klein meisje heb ik nog wel eens de ambitie gehad om een heel sprookjesboek over te typen met een antiek, zwart typmachien waar de toetsen al eens bleven haperen en het lint niet van erg goede kwaliteit meer was, maar het maakte een zalig geluid en het was als magie om telkens ik met mijn ene vingertje die bepaalde letter had gevonden en je duwde op dat knopje, er een armpje naar boven wipte en een lettertje drukte op de achterkant van een reeds gebruikte stencil.
Ik ben nooit veel verder geraakt dan een tweetal A4-tjes, met soms maar half doorgekomen letters, met ongelijke regels omdat het doorschuiven wel eens bleef haperen ofwel veel te ver was doorgeschoten omdat ik te hard aan die rol had gedraaid.

Het oude typmachien heb ik hier niet, maar het fijne gevoel wel.

scrambled language-eggs

Ik heb het er niet op om uitgebreid over mijn kinderen te schrijven, zeker als het wat minder positief is, maar ik zit met een ei en het moet eruit.

Een boodschapje op het antwoordapparaat of ik haar kon terugbellen of mailen omdat ze me even wou spreken voordat ik het eerste rapportje zou zien. Niet onverwacht omdat je als mama wel weet hoe je kind het doet. Na een mailtje heen en terug hadden we een afspraakje vandaag na school, enkele minuutjes wat een half uurtje geworden is.

Het gaat bijzonder moeilijk met lezen en schrijven, dusdanig dat het ventje ook de rest van de schooldag grotendeels verliest. De juf doet haar uiterste best om hem te begeleiden zo vaak ze kan, maar kan niet de hele dag zijn handje vasthouden. Ook voor het huiswerk zitten we elke avond samen al gauw een uurtje gedwongen aan tafel.
We doen ons best maar het is niet genoeg.

Ze vroeg mijn toestemming om hem iedere ochtend een uurtje in een leesgroepje van de 1ste grade te zetten. Als ouders mogen we vanaf nu wekelijks de speciale meetings bijwonen met alle specialisten op de school terzake. We houden er rekening mee dat het niet alleen de nieuwe taal is maar ook de in mijn familie in aanleg zijnde dyslexie. We weten dat er dit jaar hard gewerkt moet worden om de achterstand enigszins in te halen om de stap naar de 3th grade te kunnen zetten.

Ons kereltje had het vorig jaar in zijn moedertaal al niet makkelijk en op het moment, met kerst, dat hij net de eerste lees- en schrijfbasis kende heeft hij een nieuwe taal moeten leren met gelukkig hetzelfde alfabet maar met geheel andere klanken, woorden en zinsbouw.

"Mama, als we teruggaan moet hij dan naar een engelstalige school?" vroeg laatst een van de dochters.

Hij is de enige die niet genoeg basis had om de reeds opgedane geschreven moedertaalkennis te behouden, en omdat het nu al zo moeilijk is kunnen we het hem echt niet aandoen de beide te leren.

Hij moet nu hier verder, de rest zijn zorgen voor later.

compliment

Oprommelen, opkuisen, wassen, stofzuigen en mentaal voorbereiden op inpakken van de hele inboedel, dat heb ik toen de hele dag gedaan, in mijn lichtgroene super goedkoop stretchy broekje en topje uit Target.

Mezelf niet de tijd gegeven om eerst te douchen en wat deftigers aan te trekken, stap ik neuriend en blijgezind in stevige pas richting Elementary School om de kindjes op te halen.

"Hey!" roept ze, me voorbij mountainbikend met in string en stretchy zwarte lange broek gehulde (te) stevig achterwerk met rechte rug in de lucht geheven.

"I like your shirt!" en ze stopt. "Where did you buy it?"

'Ze', ziet eruit alsof ze al menig cosmetisch operatief verbeterend ingrijpen achter de rug heeft, doet vast gedwee haar dagelijks uurtje bodyworkout en haar kledij ziet er nonchalant zorgvuldig uitgekozen uit, mondhoeken kunstmatig opgetrokken met stevig gevulde lippen in steeds dezelfde donkerrode kleur.

Snel bedenk ik dat het beter voor haar zou zijn als ik nu een klein leugen voor bestwil verzin, zij komt vast nooit in het goedkope Target en als ze er al eens komt dan koopt ze daar zeker geen kledij! Zij vind mijn shirtje mooi dat ik enkel voor huishoudelijke klusjes en andere huiselijke aangelegenheden draag. Wat moet dat voor haar een domper van een antwoord zijn als ik nu eerlijk ben. Ik voel me ondertussen nog meer sloddervos dan ik al was.

"Well" begin ik voorzichtig, "it's just casual, I was cleaning the house today. I bought it in Target, but I like it too."
Zo ben ik dan, ik kan niet liegen, zelfs niet voor de fun, zelfs niet voor bestwil, zelfs niet om mijn eigen eer te redden, zeker niet om die van iemand anders.

"Oh, it's beautiful. It suites perfect with your hair and I like the flower on the front, it's a flower isn't it?"

Zie ik wat van haar fierheid wegebben?
"Yes, it's a flower, thank you for the compliment!"

ontstressen

Lekker een dagje VERLOF genomen.

"Maar mama, morgen heb je al verlof!"
"Ja, dan hebben jullie allemaal vrij van school en ik ook maar of dat dan verlof is voor mij? Wat gaan we trouwens doen morgen?"
"Ik zou wel nog eens nieuwe broek willen"
"en ik ook voor de homecoming dance van zaterdag want de jongens dragen een pak en de meisjes een coctailjurk!"
"en ik wil wil eens wat nieuwe t-shirtjes want de meester van social studies heeft gezegd dat we elke dag volledig propere kleren aanmoeten en iedereen heeft heel veel kleren en ik moet altijd dezelfde dingen aandoen en ze zeggen dat ik eens wat nieuwe kleren moet bijkopen"
"ja maar! ik wil wel thuisblijven he! anders kan ik weer niet spelen!"

Dus ga ik nu vollop genieten van een STIL huis. Ga ik op mijn gemakje opruimen zonder dat er in een ander hoekje een nieuw hoopje rommel gemaakt wordt. Daarna ga ik buiten in het zonnetje een chocoladedonut smikkelen en daarna ga ik nog wat ontspannende dingen doen tot het tijd is om al dat leven weer in huis binnen te laten.

boring streetcorner job

Elke middag hetzelfde straatbeeld op een hoek in Thousand Oaks waar ik na de les voorbij kom, telkens dezelfde jongeman met de meest vervelende en vernederende job in de rijke Amerikaanse staat California, in de stekende middagzon aan het drukke kruispunt staan zwaaien met zijn reklamebord voor "Quiznos Sub".

Toch maken ze reklame bij hun jobaanbiedingen dat je bij hen moet aankloppen als je op zoek bent naar een uitdagende en geestelijk verruimende job.

Sinds maandag heeft hij wel het gezelschap gekregen van "Halloween Costumes" en iedere dag in een andere vermomming. Poor guys!

fieldtripbijeenkomsten

Het was ons al beloofd, we mogen ook eens op "fieldtrip" gaan met de engels lerende volwassenen en we kunnen nog zelf kiezen waar naar toe ook. De school zorgt dat alles in kannen en kruiken komt en met de opbrengst van de drank- en snackautomaten worden de kosten gedekt.
Hoe kan dat nog beter?

Door zelf naar de bijeenkomsten te gaan waar er overlegd wordt natuurlijk zodat ikzelf ook wat in de pap kan brokkelen.

Deze middag, vlak na de les, nog geen kwartiertje heeft het geduurd.
"Ronald Reagan Library" werd onmiddelijk verworpen, verse immigranten vinden presidenten en "Air Force One" maar niets.
"Los Angeles Museum of Arts" en ook het "Getty Museum" blijken goede ideeen voor de lente maar zullen concurreren met mijn voorstel: de "Wineries of California".
De "Chumash" komt in aanmerking voor begin december, lekker dichtbij in de Santa Monica Mountains.
Woensdag komen we weer eventjes samen, zien of er nog wat anders komt bovendrijven.

leeghoofden met zandvoeten

Dat heb je nu met zondagen zonder een specifiek doel ...

je komt thuis van het strand, probeert de bergen meegebrachte, knarsende zandkorrels zoveel mogelijk buiten te houden, terwijl manlief in ijltempo een bbq-maaltijd tovert omdat de kinderen reeds een hele middag liepen zeuren dat ze geen 'lunch' gehad hebben en ze bijna verhongert zijn en daarom rap wat voedsel willen en ondertussen de wijze raad krijgen om best reeds een douchke te nemen omdat bbq-en toch ook nog wel eventjes duurt.

In sneltempo was alles verslonden: courgetjes, maiskolven, tomaatjes, sla, knackworstjes (een snelle noodoplossing), hamburgers, broodjes en pizzabrood (een eigen benaming voor een superlekker plat rond broodje met gedroogde tomaatjes en basilicum en wat look).

En daarna alle kindjes lekker vroeg in bed.

...je hoofd eens leegmaken.

En nu ga ik nog even wat engelse woordjes studeren, morgen is het vocabulary toets.

hondenpoepopkuiser

Dit is nu eens 1 van die dingen die leuk zijn om hier te wonen, je fantasie te boven gaande: een "hondenpoep-opkuis" bvba'tje.

Ik reed achter deze truck, had gelukkig mijn digitaaltje op zak, aan het kruispunt even snel een kiekje en nu wat daverende reklame voor deze gast:

"Vanaf heden hoef je nooit meer hondenpoep op te kuisen"
1 keer per week voor 1 of 2 honden kost het je $40/maand
5 keer per week voor 5 of 6 honden kost het je $225/maand

"Geniet van de vele voordelen van een propere tuin, met de Super Scooper hondenpoep opkuis service. Dagelijks, wekelijks of maandelijks. Laat ons je helpen om de slechte geurtjes en bacterieen uit je tuin te weren. De Super Scooper bied je een goede service aan een lage kostprijs met de garantie van een tevreden klant. Geen tuin is te groot of te klein voor ons!"

Maak nu zelf uit...

een stukje

chocolade oh chocolade
heb net een heerlijk blokje
in mijn mond gestopt
met pistachenootjes en praline
het liefst neem ik nog een stukje
maar er is een 'maar'
ik heb al genoeg op
genoeg voor een hele week
of misschien wel een maand
of voor een heel jaar
'veel te veel'
daar ging het stukje over

gasoline

Ik rij doodgraag met de auto maar ik haat tanken. Wat vroeger -met mijn oude monovolume- nog enigzins een snelle klus was, ben ik nu -met de eveneens oude Suburban- gemakkelijk een klein kwartiertje zoet.

Het zit hem niet in de manier van tanken, wel in het volume.
Met 35.825 gallons was hij na bijna leeg weer vol, aan $2.959/G.

(1 Gallon is 3.75 L of een fles melk)

Het leuke van het geheel is dat de pomp op $50 doodleuk uitvalt. Bij de ene pomp kan je na afsluiten, weer opnieuw beginnen en alsnog verder tanken tot de volgende schijf van 50, bij de andere helemaal niets meer. De truk is dat je ofwel een kredietkaart van hun bedrijfje neemt ofwel ga je eerst tot aan het loket, geef ik mijn kaart af en zeg ik dat ik wil voltanken. Terwijl het bakje volloopt heb ik rustig de tijd om mijn ramen te wassen of om een kiekje te nemen met resultaat hierboven. Daarna krijg ik mijn kaart aan het loket terug en mag ik daar terplaatse electronisch betalen.

"Why?" Vroeg ik hen ooit eens.
"Security" maar van de hele verdere uitleg heb ik de essentie nooit echt goed begrepen.

speelplaats conversatie

Zoals elke schooldag, wandelde ik vandaag in de vroege ochtend met de kinderen tot aan de schoolpoort, Helena huppelt dan vrolijk verder en Benjamin wil dan steeds even opzij voor "a big Hug", daarna gaat ook hij vastberaden op weg naar zijn klas.

Natuurlijk haal ik ze dan ook weer op. We 'genieten' weer van een kurkdroge, hete woestijnwind, met echte windstoten, zodat ik een comfortabel plekje zoek om de kroost op te wachten, achter de wind aan het muurtje in de schaduw. Het ideale plekje om alle andere moeders te observeren. Wat me nou opviel vandaag? Tot voor kort waren dat een 'ander' soort mensen, rare schepsels met eigenaardige overdreven geacteerde gedragingen, slijmig amerikaans met de verplichte tandpasta-smile.

Groot was dan ook mijn verbazing van mezelf dat ik dat niet vond, ik stond daar even comfortabel te staan luisteren en kijken zoals ik al jaren in mijn dorpje deed. "Hi Ann, how are you today?" krijg ik steevast te horen, "Fine, thank you, how are you?" is dan mijn antwoord, waarop dan niet noodzakelijk een kort gesprekje volgt. Ik probeer dan even overdreven en met de big smile met goed gepoetste tanden mee te doen, kwestie van je te integreren.

target language

I have lived here now for almost nine months.

First I was overwhelmed - a new culture, new people, new everything.
Some people call it a "culture shock". But that's not how I felt about this.

It was more like discovering so many new things at the same time.

I had to do my grocery shopping, but I had never been in that type of store.

The first weeks I couldn't find the things I needed. But I was not used to asking for it, not very clever maybe, but that had become my new way of living "finding out".

I had never considered giving up my new life here until my kids turned into very stressed about being strangers at school.

Those were the days when we had become very homesick for a while.

Somehow, it had changed into summer and living and going to school in a new country with a foreign language had been growing more familiar.

Summervacation had started and new, more comfortable feelings filled our days.

But that summer,

I decided to work very hard on a new happy future for my family.

Now, autumn has arrived and I feel much more comfortable.

He he...

... ze zijn nog volop aan't blussen,
maar toch kunnen we weer opgelucht ademhalen.

Inderdaad, ik voel het meer als "we"
ik voel me meer en meer thuis,
op mijn gemak,
het herkenbare,
het geruststellende,
het bekende.

Maar er is ook nog zo veel ongekend,
maar het is geen bedreiging meer.
Een uitdaging?