5k naar 10k les 20

De kaap van twintig, nog tien te gaan!

Om eerlijk te zijn ben ik de dag begonnen in een slechte bui, had geen zin om uit mijn bed te komen en nog minder om te gaan lopen. Het zit me tegen dat de dagen veel te kort zijn, in een wip is de dag om en ben ik moe van de dagelijkse was, plas en boodschappen en van het uren rondhotsen na de schooluren om ze van hot naar her te rijden, deftig koken krijg ik er niet meer tussen en dus wordt het meer en meer op zijn Amerikaans, kant en klaar en andere snelle oplossingen. Niemand die klaagt, enkel ikzelf ben er niet tevreden mee.

Maar de routine van het lopen en Evy haar podcast lonkten en zo was ik in sportkledij klaar om de kinderen weg te brengen en langs mijn favoriete park met parking te rijden. Onderweg besefte ik dat een toertje lopen me veel goeds zou doen, het doet de endorfines in mijn lichaam stijgen en daardoor zal ik me weer beter en fitter voeler, niets is beter voor een negatief gemoed dan een goed potje sporten.

En wat een geluk trof ik, het werd gelijk een stevige en zware les, een volle 55 minuten doorlopen, net wat ik nodig had. Omdat ik op die tijd toch wel een redelijke afstand afleg, moet ik mijn parcours drastisch aanpassen, zo zou ik opnieuw de omloop rennen die ik vorige week had uitgetest en op het einde deed ik er nog een klein toertje in het park bij. Zo liep ik een afstand van meer dan 10 km in 58 minuten tijd, niet mis. Terwijl Evy alsmaar doorratelde over de nog resterende tien lessen naar de tien kilometer, dat we er bijna zijn en dat we daar zo een uur en tien minuten op zullen lopen. Wat zegt ze daar? Ik ben er al!

Oh ja, het humeur is weer in orde, maar het werk ligt er nog. De zeven stapels skikledij moeten nog een plaats krijgen en aangezien de kinderen hun kleerkasten erg klein zijn, zal het bij ons in de kleedkamer moeten. De soepgroenten liggen al dagen te wachten om gekookt te worden, zou dat tussendoor snel willen klaren, voor ze rot zijn. Voor de lessen fotografie moet ik dringend nog een rolletje film gaan optrekken zodat ik morgen een dagje in de donkere kamer kan kruipen. Dan nog bellen voor afspraken bij de kinderarts voor de kinderen hun laatste vacinaties in orde te brengen. Dan zou ik na school moeten gaan supporteren bij Eveline die haar eerste JV zwemwedstrijd zwemt, 200m crawl en 100m nog iets, maar dat ben ik al vergeten. Ook Alexander speelt zijn eerste JV volleybalwedstrijd van het seizoen, ook daar verwachten ze cheers van de vanbrandekes. Om zes uur begint Catherine haar waterpolotraining, dus moet die ook nog gebracht en gehaald worden. Ondertussen Ben helpen met zijn huiswerk en iedereen op tijd in bed. Zo tegen negen uur zal ik weer pompaf zijn van al dat moederen.

Bij Bert is het al niet beter, voor half tien s' avonds geraakt hij niet meer thuis en te weten dat hij om zeven uur de deur al uit is, omdat hij goed op schema zat staat hij met zijn team nu ook in voor de gigantische posters om Surf's Up te promoten, dus ook hem moeten we deze dagen niet veel meer vragen.

En ik die dacht dat het makkelijker zou worden als ze groter werden, niets is minder waar, het wordt er alleen maar drukker en intenser op en ze hebben me meer nodig dan ooit.

5k naar 10k les 19

Jawel, skikledij in stapels nog op de grond en toch ging ik nog eerst een rondje lopen met Evy in de iPod. Tegen mijn verwachting in was ik helemaal niet stijf of moe van gisteren op de skilatten, integendeel, vol energie en strijdlust had ik erg veel zin in dit half uurtje.

Want meer was het niet, 35 minuten goed tempo houden, dat was de kern. In de veronderstelling dat ik eerst had opgewarmd en ook erna nog even uitloop en stretch. Geen probleem, ik weet ondertussen hoe dat moet en doe dat rustig en zo onopvallend mogelijk. Bij het binnenrijden van het park liep een andere vrouw stevig door te stappen en erg energiek met haar beide armen te zwaaien, erg goeie oefening denk ik, maar zelf heb ik er toch moeite mee om zo gek te lopen doen. Ik hou het liever rustig en gewoon.

Hoe langer ik loop, hoe vaker ik dezelfde andere lopers, joggers en wandelaars tegen kom, ook zij blijken me te herkennen, erg leuk is dat, het geeft me het gevoel erbij te gaan horen.

Met spijt kijk ik al uit naar de laatste tien lessen, drie tot vier weken en dan ben ik Evy af, dan moet ik alleen verder. Maar ik voel dat de basis gelegd is en ik zeker en vast een weg zal vinden om verder te gaan op deze gezonde wending in mijn leven.

een dagje skieen

De voorbereiding om iedereen te voorzien van skikledij was tijdrovend, het aanschuiven voor de lifttickets was vervelend en dan het ophalen van schoenen en latten was stresserend, maar daarna hebben we genoten van de Californische sneeuw. Het was kouder dan ik had verwacht en ik verbaasde om over het aantal snowboarders, zeker 80%, ook erg veel jongeren en weinig of geen gezinnen, maar dat vonden we niet erg, zo voelden wij ons meteen weer twintig, want wonder boven boven, het skieen is net als fietsen, dat verleer je niet meer.

Was het maar niet zo duur, dan gingen we zeker ieder weekend zolang het sneeuwt en er sneeuw gemaakt wordt. Want we hebben de smaak weer helemaal te pakken en nu de kinderen groter zijn is het nog veel plezanter geworden omdat we samen tochtjes kunnen maken.

We waren allemaal erg moe maar totaal ontspannen, een dagje vakantie die telde voor tien.

tellen in 7 stapeltjes

Ik ben tussendoor ook nog aan het tellen: 7 skibrillen, 7 paar skikousen, 7 paar skihandschoenen en 7 mutsen. Zeven skivesten en broeken liggen al klaar. Vanmiddag wordt de laatste trip naar de sportwinkel, gelukkig is alles al flink in afslag.
Het zal er dan toch eindelijk eens van gaan komen, voor een dagje zullen we de surfboards en de oceaan omruilen voor skilatten en de bergen. Zondag wordt, als niets tegenzit, onze eerste trip. Als we om zes uur in de ochtend vertrekken, komen we aan om half acht. Dan hebben we een volle dag op Mountain High, het dichtsbijzijnde skioord op anderhalf uur hier vandaan.
Het is een van de 16 skioorden in zuid Californie dat het eerst in het seizoen open gaat en is ook weer bij de laatste dat sluit. Dit dankzij het systheem van sneeuw maken met machines die gebruik maken van dezelfde elementen die in de natuur worden gebruikt, namelijk koude lucht en water.
Hier kun je zien hoe dat gaat.
De Live Ski Web Cams.

5k naar 10k les 18

Voor de afwisseling een verslagje vooraleer ik de les loop.

Normaal ben ik al terug op dit uur, maar vandaag had ik eerst de opleiding voor de kunstlessen in Helenas klas, ben net terug, heb eerst het huis op orde gelegd en de eerste wasmachine van de dag is aan het draaien.

Daarnet spiekte ik even op de podcast en het worden 44 min. waarvan we samen weer 10 minuten gaan opwarmen, dan 24 minuten aan een stuk zullen doorlopen met 8 versnellingen ingebouwd en op het einde gaan we dan weer 10 minuten rustig uitlopen. Pfff. wordt zwaar, vooral omdat ik het hier op de paden rond het huis ga doen en die zijn niet mis wat hoogteverschillen betreft. Maar ik zal genieten, het is niet te warm, toch stralende zon en met uitzicht op de bergen bedekt met verse sneeuw.

5k naar 10k les 17

Kijk, de Nike+ site heeft weer wat nieuws, nu hou ik niet enkel mijn afstanden en tijden bij, maar kan ik ook mijn routes tekenen dankzij de ingebouwde google maps op de Nike site en ze met anderen delen.

Omdat het vandaag een lang stuk van 50 minuten werd, wou ik wel eens wat nieuws proberen, een grote omloop wou ik maken, te vertrekken vanop de parking in het park. Na een blik op mijn stratenkaart zag ik onmiddellijk wat ik wou doen, ik ken de omgeving op mijn duimpje en weet dat de hellingen daar lang maar niet overdreven in hoogteverschil zijn, mooi voetpad, geen druk verkeer en geen of weinig verkeerslichten, ideaal om een lange afstand te lopen.

De afstand paste perfect, op dat vlak was het uiteindelijk een wilde gok, maar nog voor ik terug aan de wagen was, waren mijn vijftig minuten om.

Zo was het eens wat anders en kan ik mijn benen toch wat beter gewoon laten worden aan een harde ondergrond, voor volgend jaar, weet je wel, de Firecracker race!

Geen wilde dieren maar wel af en toe een andere loper, jogger of mama met buggy, dit zal ik zeker nog zo nu en dan eens doen. Een goeie negen kilometer heb ik er vandaag opzitten.

Ge ziet, ik kom langzaam maar zeker dichter bij de 10 kilometer.

5k naar 10k les 16

Yes, I did run today, on a Saturday morning!

Veel te warm, ook al was ik al voor half acht op pad, dit dankzij een droge Santa Ana wind. Ik zweette me te pletter en vind mijn geleverde prestaties maar gematigd, maar dat mag af en toe eens naar het schijnt?

Slechts 35 minuten, een makkie vergeleken bij sommige andere keren. "Loop eens wat sneller dan je tot hiertoe gewend was." stelt Evy voor, het is ten slotte maar een goed half uur. Ik weet niet of ik aan haar vraag heb kunnen voldoen, warme lucht werkt op mijn uithoudingsvermogen en niet in positieve zin.

het portret *1

Al een hele week loop ik te denken aan mijn opdracht voor fotografie. Er moet een portret gemaakt worden van een persoon die ons nauw aan het hart ligt en die we door en door kennen. De persoon in kwestie mag helemaal niet voorkomen in de beelden, toch moeten de beelden erg persoons gerelateerd zijn, moet de sfeer en het gevoel er zijn.

Ik heb enkele ideeen en het liefst zou ik mijn mama of papa willen doen, zij liggen me samen met mijn kinderen en man emotioneel het dichtst, mijn kinderen en Bert zijn alle dagen rond me, dat is te eenvoudig, maar mijn ouders zijn hier ver vandaan. Toch weet ik dat ik het mezelf nu erg moeilijk ga maken, ten eerste omdat hier geen enkel object te vinden is dat me aan mijn ouders doet denken, ook zijn ze hier nog nooit geweest, dus is ook daar geen herinnering in te vinden.

Toch denk ik vaak aan hen, als ik door onze straatjes rondwandel op onze rommelige heuvel en ik de eekhoorntjes zie rondspringen, toen we met de kinderen tot aan de waterval wandelden en onderweg een appeltje en een stuk brood opaten op een oude boomstronk, als ik een bankje zie op een wandelpad en als ik de balkonnetjes bewonder van de buren met geraniumbakken en fuchsias op, als ik de vogeltjes hun lentezang hoor fluiten net als ik nu door het open raam kan horen, het doet me altijd zo erg aan hen en Oostenrijk denken, mijn ouders hun favoriete vakantiebestemming. De herinneringen aan de reisjes en vele wandelingen met hen kan ik hier perfect in beeld brengen zonder hun lijfelijke aanwezigheid.

Het schone aan herinneringen is, dat je enkel de mooie moet onthouden, en dat wil ik in beeld brengen, als een ode aan hen nu ze er zelf nog van kunnen genieten.

Het wordt zwart/wit natuurlijk door de aard van de cursus, maar dat zal de beelden enkel en alleen nog versterken denk ik, ik hoop dat het lukt.

5k naar 10k les 15

Maandag heb ik niet gelopen, kwestie van nog een beetje te recuperen van de dag ervoor, want geloof het of niet, het was de eerste keer dat ik mijn benen echt vermoeid heb gevoeld na een loopsessie. Komt het door de extra spanning of door de hele tijd op de harde asfalt te lopen of omdat ik mijn oude loopschoenen droeg voor het vuile weer of omdat de lange hellingen toch zwaarder waren dan wat ik gewoon ben in de parken?

Die ochtend was ik trouwens afgesproken om met Helenas klas mee te gaan naar een theatervoorstelling genaamd "The color of Justice" over een van de beroemdste processen in de geschiedenis van de Amerikaanse rassendiscriminatie black/white. Over een dapper zwart jong meisje die samen met haar familie gestreden heeft om zwarte en blanke kinderen samen naar school te kunnen laten gaan.

Gisteren, woensdag, was het weer mijn loopmoment, ik kijk er steeds naar uit. Hoe moeilijk ik tegenwoordig ook uit mijn bed geraak, eens ik op ben en in de routine zit van koffie en ontbijt, zes lunchpakketjes maken en rondtoeren met mijn bus van school tot school, ben ik er helemaal klaar voor en rij ik met uiterste voorzichtigheid tegen 30 km/uur het park binnen, in de hoop nog wat 'wildlife' te spotten.

Snel bezoekje aan de 'restrooms', iPodje klaar, oortjes in en daar ga ik weer. Voor 44 minuten vandaag, waarvan 10 min. opwarmen terwijl ik 3 min. rustig loop dan 1 min. huppel en dan weer 3 minuten loop en dan stretchen. Daarna kwam het echte werk met 24 minuten goed doorlopen waarbinnen drie keer een versnelling zat van 30 seconden en tegen het einde nog eens drie keer een versnelling maar dan van telkens 1 minuut. Daarna mocht ik 10 minuten zeer langzaam uitlopen.
Het was weer aardig warm, van bij het begin kon ik zo in topje vertrekken en bij het einde liepen de zweetdruppels langs mijn gezicht. Geen coyotes vandaag, wel een echte roadrunner die zich snel tussen de struiken voor me ging verstoppen. Ze lijken een beetje op fazanten, maar zijn supersnel en heel erg schuw, het is nog maar mijn tweede sinds ons verblijf in Californie die ik heb kunnen spotten.

Na afloop zat ik nog even rustig achter op de truck mijn flesje water leeg te drinken toen een bende moutainbikers in geel truitje de parking kwam opgereden. Ze kwamen naar me toe en begonnen een praatje. Het waren enkele van de vrijwillige mountainbikers die in de parken patrouilleren, die groep waarin ik net zo geinteresseerd ben. De vrouw wist onmiddellijk wie ik was want ze herinnerde zich het emailtje nog dat ik stuurde met de vraag naar de opleidingsdata. Zo vertelde me de andere vrouw over de dirtchix's, een groep enkel voor vrouwen uit deze omgeving die samen tochtjes maken in deze Santa Monica Mountains, ik was er een en al oor voor. Mijn mountianbike wordt nu helemaal in orde gezet en ik ga een van deze eens met hen op tocht, dat wordt zeker en vast een topdag.

Zo realiseerde ik me gisteren wat dat eenvoudige mailtje van mijn zusje enkele maanden geleden over de tip van de start-to-run podcast, ondertussen mijn hele leven een andere wending heeft gegeven. Dat ik door te beginnen lopen, rustig en niet geforceerd, me weer beter in mijn vel ben beginnen voelen, weer meer energie heb gekregen, maar vooral weer meer zelfwaardering heb ontwikkeld.
Niet enkel mijn geest is er beter van geworden, ook mijn lichaam neemt langzaam weer zijn normale maateenheden aan, waar ik eerst mijn leeftijd van beschuldigde blijkt wat extra lichaamsoefening weer (bijna) helemaal recht te trekken.

Ik ben blij dat ik eindelijk op adem ben kunnen komen,
ik hoop dat er de eerste tijd geen nieuwe onzekerheden de kop op zullen steken.
Laat ons even leven.

The pigs did run...

... in pouring rain.

Mijn allereerste looprace ooit, in het zonnige Californie dan nog wel, maar wel in de gietende regen, je kunt het niet beter treffen voor een festiviteit!
Tijdens de nacht werden we regelmatig wakker geregend door luid getik en dan om half zes ging de wekker, nog steeds viel het water met bakken uit de hemel. Zouden we wel, zullen we, de twijfel sloeg lichtjes toe, maar wetende dat in de donkere nacht het slechte weer altijd erger lijkt dan bij daglicht, raakten we voldoende gemotiveerd om toch maar uit ons warme bed te kruipen. Droge reservekleren in een zak, kinderen uit bed en zo recht de auto in, een rit van een uur van donker naar licht maar steeds even nat en grijs.

Ruim op tijd aangekomen, vlot parking gevonden, nummer snel opgespeld, het nationaal volkslied, de drakendans, de firecrackers en dan de start, mee met de massa voor de 5k door downtown Los Angeles in Chinatown. De zenuwen, de spanning en de adrenaline, ze waren er alledrie, goed vooraan gestart, niet te snel maar in mijn eigen tempo liet ik me rustig voorbij lopen, er was plaats genoeg voor iedereen. Hoe verder de race vorderde hoe minder ik voorbij gestoken werd, af en toe werd het moeilijk maar ik bleef ervoor gaan, de lange opberg over de autostrade, een ommetoertje, bergaf en weer bergop. Ik miste Evy door de iPod want die had ik niet meegenomen uit schrik voor waterschade, ik miste mijn hobbelige paadjes en de dieren rondom me, in de plaats had ik een bonte mengeling lopers. Oud en jong, in bloot bovenlijf of goed inpepakt in een regenparka, lange broeken, korte broeken, de meesten liepen stilzwijgend maar puffend door, sommigen deden een noodstop uit ademloop om daarna me weer in volle vaart voorbij te lopen, over een regelmatig tempo hadden die zeker nog nooit gehoord.

En toen ergens over de helft ging een andere loper gezellig een praatje met me aan, naar aanleiding van Evy's start-to-run hesje. Dat Be. voor Belgie stond? En dan de hele uitleg over de podcast en hoe ik mezelf daarvan van nul afaan had getraind en dan hij over foto's die hij recent gezien had over oude verweerde landbouwersgezichten. Het was een welkome afleiding. Zo hoorde ik plots weer in de verte de drummers en kwam de aankomst langzaam maar zeker in zicht. Met een laatste energiestoot naar de finish haalde ik het in exact 29:15 min, maar als ik volgend jaar een medaille wil halen in mijn leeftijdscategorie zal ik het toch minstens zes minuten sneller moeten doen!

Het was erg leuk om te doen, zelfs in de regen. Een telefoontje leerde ons dat mijn mama en zus alles life meevolgden met de webcam, erg motiverend was dat! Ook mijn huissupporters vonden het uiteindelijk nog plezant en ik denk zelfs dat ze nu stiekem zin gekregen hebben om ook wat te gaan oefenen zodat ze volgend jaar niet aan de zijlijn moeten staan maar dat we er een familieonderonsje van kunnen maken.

negatieven

Een volle week zat ik spanning. Al jaren verwend met de onmiddellijke feedback op digitale displays, waar je al doende je instellingen op de camera bijstuurd, had ik er nu het raden naar of mijn manueel ingestelde parameters wel correct berekend waren, beter gezegd, of de foto's bruikbaar zullen zijn.

De hele week had ik het volgeschoten filmpje in de camera laten zitten, deze ochtend moest het er dan toch uiteindelijk uit want vandaag zouden we het gaan ontwikkelen. Op de allerlaatste moment heb ik met bevende handen het klepje teruggedraaid tot de befaamde klik om het rolletje met uithangende lip veilig in zijn plastiek containertje te steken en dan diep in mijn zak.

Voor het eerst heb ik de anderen vandaag uit hun schelp zien kruipen, geen in zichzelf gekeerde collegestudenten gekapseld in hun hoodies met ingebouwde iPods die uitdrukkingsloos de lessen volgen, maar levende mensen die ijverig gestuntel vertoonden met negatiefspoelen, ontwikkeltanken en producten. Het leukste was nog wel dat we in paren moesten werken, om het geheel wat vooruit te laten gaan gingen de films met zijn tweeen in een ontwikkeltank. Samenwerken en in spanning afwachten op het eerste zichtbare resultaat, het deed de tongen loskomen.

En zo stonden we als totale leken trots ons eerste rolletje zwart en wit te bewonderen, de in rijen van vijf verknipte negatieven opgeborgen in plastiek hoesjes beschermd tegen stof en vuil, wachtend op de volgende stap.

Maar nieuwsgierig als ik ben, kon ik het niet laten om vanavond de negatieven onder mijn eenvoudige scanner te leggen. En dankzij enkele simpele trukken in mijn photoschop donkere kamer kan ik nu al zien wat er ongeveer van gaat worden. Bovenstaande krijgt voorlopig mijn voorkeur. Van deze mountain lion nam ik er trouwens een hele reeks en ze blijken allen vrij goed gelukt. De eerste keer dat ik voorbij de kooi passeerde lagen ze met zijn tweetjes, broer en zus, op het platform te slapen, geen interessante hoek. In de hoop een beter beeld van ze te hebben, passeerde ik er later nog eens, deze keer liep de ene puma zenuwachtig heen en weer zoals we dat wel vaker in dierentuinen kunnen zien. Mountain lions of ook wel Pumas spreken nu erg tot mijn verbeelding, waarschijnlijk omdat ik weet dat ze hier ook in het wild leven, de kans om er een tegen te komen is erg klein maar is er wel, daarom vooral wou ik ze vangen in mijn camera. Het zijn erg grote en sterke dieren, zeer mooi ook, maar ik hoop ze toch liever niet tegen te komen.

We hebben een opdracht: een portret van iemand maken die ons erg nauw aan het hart ligt, de persoon in kwestie mag wel niet op de fotos staan, we moeten leren abstract denken.

5k naar 10k les 14

Nu zelf met snottebellen en een prikkelend hoestje, ben ik toch naar het park gereden om mijn hoofd eens goed te luchten, mijn hart goed te laten pompen en alle vuile microben eens goed uit te gaan zweten. Mits de belofte aan mezelf rustig te beginnen en voelen of het wel gaat.

50 volle minuten, zonder stoppen, dat was de les. Na een zestal minuten ben ik even stil gaan staan om mijn benen te stretchen, daarna kon ik er weer tegen. Een tiental minuten verder liepen de zweetdruppeltjes al over mijn gezicht en begon ik het toch wel erg warm te krijgen, mijn vestje vloog dus uit, maar omdat de iPod over mijn mouw vastzat en het geheel al lopende in de war kwam, heb ik daar ook eventjes moeten halthouden om de iPod en draadjes weer goed te steken, daarna kon ik weer verder.

Ik heb geprobeerd niet te hard te gaan lopen, in het begin is dat geen probleem, maar hoe meer ik aan het einde kom, hoe sneller ik altijd ga, nochtans denkt Evy het tegenovergestelde, want ze zegt altijd, "ale kom, nu niet gaan vertragen he, aan je snelheid denken en aan je houding en je ademhaling!" Het is alsof mijn benen na een tijd de routine goed te pakken krijgen en als vanzelf verder lopen. Als het geen bergop is, blijft ook mijn ademhaling rustig en gelijkmatig. De houding ook, denk ik, vandaag liep mijn schaduw me voor, zo kon ik toch min of meer zien of ik het goed doe.

Zondag is de grote dag. De zenuwen zijn er al, maar niet voor de wedstrijd, wel om op tijd te komen! Om zeven uur zouden we er best al zijn, een dik uur rijden van hier, dat wil zeggen om zes uur ten laatste de deur uit, als ik de rest ook nog wil meesleuren, zal dat dus echt wel trekken en duwen worden.

Om 8:00 am in de vroege ochtend wordt het startschot gegeven en volgens de website zou die te volgen zijn hier.

Vlak voor de start laten de organisatoren 100.000 "firecrackers" ontploffen om alle boze geesten weg te jagen en is dit het signaal om aan de start te gaan, maar is meteen ook het begin van de viering van het jaar 4705 van de Chinese jaartelling en wat dit jaar het "jaar van het varken" wordt genoemd.

Er is een drumband voor het ritme en een lokaal popgroepje treedt op.

Thevens is deze symbolische race een inzameling voor het goede doel, de opbrengsten gaan naar organisaties in Chinatown LA die het nodig hebben.

De officiele persmap is hier te lezen.

Ze verwachten 4.500 deelnemers, zelfs met mijn start-to-run vestje aan zal ik nog onzichtbaar zijn in een massa lopers. Chinatown, ik ben er nog nooit geweest, maar als ik netjes in de massa blijf, dan zal ik wel mijn weg niet verliezen zeker?

8am, Sunday, February 11, 2007

*the pigs will run, RAIN OR SWINE! see you there!*

5k naar 10k les 13

Nu Benjamin met zijn dikke snottebellen weer welgezind naar school trekt, ben ik opnieuw vrij om te doen en te laten wat ik wil. Gisteren rende ik van acht tot twee aan een stuk door in het huis, met zijn tweetjes kuisten we dat de vonken eraf vlogen, alle bedden, slaapkamers, badkamers en alle andere kamers verdeeld over drie verdiepingen kregen een serieuze beurt, dus aan lichaamsoefening had ik zeker niet te kort, ik zou Elianes pedometer wel eens willen lenen op zo'n dag!

Pietje Precies als ik ben, is mijn loopschema van drie lessen per week op een rijtje met telkens een dag tussen natuurlijk naar de vanen, daarom twijfelde ik of ik nu gewoon twee 'oude' lessen zou herhalen om volgende week met een schone lei te kunnen starten, maar mijn agenda toont me dat ik volgende maandag meega op fieldtrip met Helenas klas, zodat ik ook die dag hoogstwaarschijnlijk niet aan de loop zal geraken. Op zich niet erg omdat ik de dag voordien toch in alle vroegte zal meelopen met die befaamde Firecrackerrun, 'met' Evys fluovestje aan, want dat was beloofd, maar ook volgende week zal dus een beetje uit schema zijn.

Daarom heb ik maar terstonds al mijn perfectieprincipes opzij gezet en ben ik gewoon voor de volgende les gegaan, nummer 13.

Een fluitje van een cent, dertig minuten lopen, als een ondertussen ervaren atleet (dat zegt Evy toch!) is dit niet meer moeilijk. Als een echte loopster begin ik er niet aan vooraleer ik me wat heb opgewarmd, wat heen en weer huppelen tot ik begin te puffen en het warm krijg en dan wat stretchen zoals me ondertussen in de podcast is geleerd doen het om er daarna volledig tegenaan te kunnen gaan, ook achteraf heb ik nog een eindje goed doorgestapt om af te koelen en heb ik de benen een paar keer op de bumper van de truck gelegd om te stretchen.

Omdat het nu toch maar 30 minuten waren probeerde ik wat aan mijn snelheid te werken, met komende zondag in het oog kan dat geen kwaad als ik zie dat de eerste vrouw in de 5k run van vorig jaar eindigde op 18:35 min! Dat haal ik nooit, ik blijk nog steeds een ronde dertig minuten nodig te hebben om 5 kilometer af te leggen. Als ik daar met de nodige adrenaline op zondag vijf minuten zou kunnen afpeuteren dan zou dat geweldig zijn, maar meer forceren durf ik niet, stel dat ik door te snel van start te gaan het niet zou volhouden, dat zou pas een afknapper zijn!

de gemiste loop

Voor het eerst sinds mijn hele start-to-run geschiedenis, heb ik een les gemist, anders gezegd, vandaag raakte ik niet op de loop.

Alvorens ikzelf uit bed was, kwam Benjamin bij me gekropen met de melding dat hij zich echt niet goed voelt. Nog een beetje slaapdronken kon ik voelen dat het echt was, Benjamin die zich ziek voelt en die vandaag zal moeten thuisblijven.

Jongetjes van acht laat je best nog niet te lang alleen, toch wou hij niet mee de anderen naar school brengen en moesten er ook nog enkele zeer dringende boodschappen gedaan worden, maar echt langer kon het toch niet en daarom offerde ik mijn afspraakje met Evy voor een keertje op.

Terwijl hij dan thuis ligt in de zetel en ik onderweg, belt hij me regelmatig eens op, om te vragen waar ik ben, zo sta ik kalkoenham te bestellen of ben ik net bij het brood en vraagt hij waar ik al ben, ik heb een vaste route in de supermarkt en als ik zeg dat ik bij de koekjes ben dan weet hij ook welke gangen ik nog te doen heb. Een paar minuten later rinkelt weer mijn telefoon of ik een ballon wil meebrengen en misschien ook een autootje? Ik moest daar nog langs en dat wist hij. Eens bij de melk en bijna helemaal rond belt hij nog eens om me gerust te stellen dat hij me straks gaat helpen uitladen.

Al bij al heeft hij een gewone goeie verkoudheid en heeft hij de verdere dag achter me aan gehuppeld, hij stelde me zelfs voor om te gaan lopen en hij zou me volgen met de fiets, maar daarvoor was het ondertussen veel te warm geworden, we hebben namelijk enkele zeer uitzonderlijk warme dagen en daar had ik ook geen zin in.

Ik kon de extra tijd wel gebruiken om wat bij te werken met achtergebleven taakjes en als ik woensdag en vrijdag er weer zoals gewoonlijk invlieg, zal komende zondag wel lukken zeker? Maar om eerlijk te zijn, ik miste het wel, als de avonden niet zo vroeg donker waren, was ik zeker nog vanavond gegaan!

the Zoo shoot

Ik was best een beetje nerveus deze ochtend en dat omdat ik vandaag mijn eerste filmrolletje zwart-wit ooit met een manuele reflexcamera zou schieten. Dat ik alle instellingen zelf zou moeten gaan instellen, rekening houdend met het licht en het beoogde effect bracht een pakje faalangst in me naar boven. De theorie snapte ik wel maar of ik het in de praktijk zou kunnen brengen?

De eerste zenuwen waren er al bij het laden van de camera. Dat het lipje door het sleufje moest en dan zachtjes doordraaien tot alles goed vast zat, camera sluiten en dan nog een keer doordraaien en kijken of het wieltje wel de goede kant ging opdraaien. Wat een spanning.

Nog een keer de instellingen en hun verhoudingen besproken en toen gingen we met zijn allen te voet naar de zoo van de school, een "teaching zoo" letterlijk vertaald een "een zoo om te leren" zowel voor de verzorgers als voor de dieren die gebruikt worden in -vooral- de filmindustrie.

Pal op de middag met een straffe zon, niet de meest ideale omstandigheden voor een fotograaf, maar met de nodige kennis over belichting en trukjes zou het toch moeten lukken.
Voorzichtig schoot ik de eerste foto en meteen viel alle spanning van me af en toen nog een en nog een, en na een aantal kwam ik helemaal goed op dreef, niet te snel, een beetje denken ook, wat draaien hier en dan daar, scherpstellen en klik, of niet, want af en toe vergat ik het hendeltje eerst door te draaien, want zo gaat dat met manuele cameras. Het was ook helemaal niet zo eng als ik dacht en eigenlijk voelt deze camera wel goed, net alsof ik met mijn handen een foto schilder. Ik ging helemaal op in mijn actie zodat ik iedereen ben kwijt gespeeld in deze piepkleine zoo, ik was de allerlaatste en heb niemand meer gezien.

Nu nog een lange week wachten op de eerste resultaten in de donkere kamer.

5k naar 10k les 12

Wat jammer dat ik deze ochtend mijn cameraatje niet had meegenomen. Het zit altijd in mijn handtas maar als ik ga lopen dan neem ik enkel nog mijn portefeuille, cellphone, iPod en sleutels mee, de rest blijft thuis, maar wat een prachtig natuurdecor toen ik het park binnenreed.

De zon warmde in dit vroege uur de nog natte en koude aarde op, het heuvelachtige landschap was daardoor gesluierd in een dampende nevel. Een rare uitdrukking misschien, maar zo voelde ik het wel aan, bij nevel zie ik iets statisch, maar dit was levendig in beweging, een damp die in wolkjes in de glooiingen ging hangen en die je zo verder zag verdampen om langzaam op te gaan lossen in de lucht, wonderbaarlijk mooi was het met dit perfecte licht, sprookjesachtig en tegelijkertijd zo echt.

Het was opvallend drukker, wel ja, ik was althans niet de eerste en dat ben ik niet gewoon. Een kerel laadde zijn mountainbike uit en een korte babbel leerde me dat het in de Canyon bijzonder mooi is, moet ik dus zeker toch eens gaan doen. Enkel vind ik dat nu net iets te onvoorzichtig voor in mijn eentje, maar volgens hem is dat helemaal niet zo.

Het begint gevaarlijk te gaan kriebelen naar meer avontuur in deze bergen.

Toen dacht ik de oplossing gevonden te hebben, ze zoeken nog een heleboel vrijwillige mountainbikers om langs de talrijke paden te gaan patrouilleren, dat lijkt me enorm fijn om te gaan doen. Ik hou van de natuur, van buiten zijn, van fietsen en van een uitdaging. Je wordt in groepjes van twee gezet en je krijgt een opleiding. Het zou me dus ook veel gaan bijleren over deze prachtige natuur en dat vind ik een bijkomend voordeel, want ik ben ondertussen helemaal verliefd geworden op deze Santa Monica Mountains en ik wil er alles over te weten komen.
Maar nu zitten net mijn zaterdaglessen fotografie in de weg en morgen is al hun eerste orientatiedag. Verdorie toch. Ik zal dus eerst nog wat op mijn eentje verder aan mijn conditie moeten werken en zie het maar als een volgende stap in mijn totate integratie in deze fantastische leefgemeenschap.

Oh ja, de les van vandaag he! Een opwarming van 10 min. met daarin drie minuutjes inlopen en dan een minuutje ter plaatse huppelen, nog wat verder lopen en dan de benen stretchen. Toen ging het naar een stuk van 24 minuten op eigen tempo lopen met in het begin drie versnellingen ingebouwd van telkens dertig seconden en nog eens naar het einde toe vier keer een versnelling van 1 minuut. Heerlijk moe en zweterig werd ik daar van. Daarna kwamen er nog 10 minuten rustig uitlopen bij. Ondertussen zag ik in totaal vijf coyotes, ik word ze onderhand al goed gewoon en zij mij ook waarschijnlijk.

Zo legde ik vandaag ongeveer zeven en een halve kilometer af. Helemaal bezweet heb ik nog eventjes rustig mijn flesje water zitten opdringen op de achterkant van mijn truck terwijl ik zo nog wat langer kon genieten van de heerlijke zon die de heuvels aan het opwarmen was.
Deze ochtenden betekenen nu erg veel voor me, ze maken mijn dag, ik ben veel beter te pruimen en ik slaap als een roosje!

drive-through

Zo kochten we deze avond frietjes zonder uit te stappen. Aan het begin van de aanschuivende rij wagens stond er iemand persoonlijk de bestellingen op te nemen, deze jongeman deed de afrekening en wat verderop stonden onze versgebakken frietjes klaar.

Drive-through's zijn er voor fastfoodrestaurants, voor apothekers, voor koffie en in Las Vegas heb je er zelfs eentje om te huwen. Leve de snelle bediening en het gemak!

kippenboutjes+appelmoes+

frietjes.

Dat gaan we vanavond eten.
Niets speciaals natuurlijk!

De boutjes heb ik vanochtend in de pan gebakken en liggen nu in groten getalen te sudderen in de crockpot tot vanavond na zessen. Een supergroot pak wat een gewoon gezin in vier kan delen om te diepvriezen. Ik maak ze uit gemak allemaal tegelijk klaar in de hoop dat we morgen nog een portie zullen hebben, maar nu al weet ik dat die kans bijzonder klein is. Net als gisteren, toen maakte ik in dezelfde crockpot rode kool met appeltjes klaar, dat is zeker voor drie keer dacht ik. Nee hoor, een klein beetje is er maar overgebleven, die hongerige wolven hier vreten maar al te graag onze typische oude gezinsgerechtjes.

De appelmoes erbij is kant en klaar gekocht, "organic" wat staat voor biologisch en altijd kies ik zonder toegevoegde suikers, zo smaakt hij het meest naar de appelmoes die ik zelf maakte met de appeltjes uit onze doorslaartuin.

En het liefste eten ze daar frietjes bij, maar een frietpot schaf ik me hier niet aan, tenzij ik er eentje tegenkom die opgewassen is tegen ons gezinsvolume. Diepvriesfrietjes vinden we ook maar niets, trouwens voor onze hoeveelheid ook geen beginnen aan.
De oplossing komt van bij de In-N-Out Burger, die frietjes zijn dik en lekker. Ik rij dan met de Chevy langs het raampje en bestel enkel en alleen voor elk een portie friet, daar vinden ze dat maar raar, maar wij niet. Zo hebben we ook lekkere frietjes alsof ze van de frituur om de hoek komen, geen enkel smaakverschil en even goedkoop en makkelijk!

Voor wie graag wat meer wil weten over die crockpot, hier en hier, met heerlijke discussies over de pros en contras!

regen hier, sneeuw daar

Om de een of andere reden is mijn kleine digitale cameraatje te lang in de handtas blijven zitten, ik was het een klein beetje vergeten. Tot deze ochtend toen ik er snel een foto mee wou nemen en toen vond ik deze op de geheugenkaart. Genomen op maandagochtend negen uur. Dat moet dan Eveline of Alexander geweest zijn want die hadden die dag geen school.

Ik ben er wel blij mee, want zo kunnen jullie ook eens zien hoe goed wij de sneeuw zien liggen tijdens regenachtige dagen.