noodstop

Ons leven zit vol verrassingen niewaar?

Zo liep ik op woensdagochtend nog de benen van onder mijn lijf, zo drong in de namiddag het besef bij me door dat ik wel eens een dokter zou kunnen nodig hebben, zo ging ik naarsig naar een op zoek, kreeg ik op donderdagochtend een afspraak vast en kon ik reeds binnen het uur langskomen, enkele uren later word ik voorbereid op wat komen gaat.

En zo lag ik vrijdagochtend op de operatietafel en zeg ik bij het uit narcose komen tegen de dokters "thank you, I had the nicest nap ever!" Een droom waarbij ik steevast vasthield aan mijn loopshema want ik liep helemaal tot aan de waterval, moeiteloos. Een uur later rijden we weer naar huis en mag ik thuis verder dutten.

Dus, om medische redenen zal ik het loopschema best even wat rustiger aandoen, een vrouwenprobleempje dat eerst moet opgelost, daarna neem ik steevast de draad weer op.

Cloudrunner

En toch was er geen wolkje te zien!

Weer heb ik met dj Steveboy zijn muziek gelopen, niet dat ik er al voordelen aan heb om hem hier zo te gaan promoten, maar 't is gewoon goeie gratis uptempo muziek om op te lopen en dat ondervind ik nu zelf voor de tweede keer. Het nummer "Cloudrunner" met een 150 BPM (beats per minute) van een uur lang. In het begin vond ik het nogal traag, maar het enthousiasme van het begin van een workout is nogal verraderlijk voor je tempo, we gaan nogal eens gemakkelijk te rap, daarom bleef ik toch maar bij deze, ik had mijn iPod-sensor immers op 1:10 min. ingesteld dus dat was nog een heel eind te gaan, dus liever wat trager starten dan te rap en het niet kunnen volhouden. Al goed ook, want die 1:10 min. zijn er 1:15 geworden, na vijf minuten zag ik daar een volledig uitgeruste bergwandelaar wat zoekend rondkijken, vragende ogen op mij gericht en een duidelijke zucht van verlichting dat ik een oortje uit mijn oor haalde en vertraagde, die man had duidelijk raad nodig van een kenner van de streek, en wie kent er nu beter alle paden van dit park als ik die het laatste half jaar drie keer per week alle hoekjes en kantjes heeft weten vinden zonder ernstig te verdwalen? Al goed ook dat hij me tegen kwam want hij was zowaar een klein beetje zijn orientatie kwijt, 't zijn dus niet alleen vrouwen dat dat tegenkomen he!

Maar verstandig praten en ook nog met techniek prutsen is toch een beetje van het goede teveel, in plaats van op "pauze your workout" had ik op "end your workout" geduwd. Wel niet zo erg maar zo moest ik wel aan een nieuwe beginnen en in de plaats van mijn tijd naar 1:05 te verzetten heb ik die maar laten staan op 1:10 en zo heb ik dus in de praktijk wel vijf minuten langer gelopen dan mijn Nike-records zullen aangeven.

De muziek werkt goed, het tempo kwam in orde bij het vorderen van de tijd en ik heb bijna continu in een soort trance gelopen, zo schoon gelijk met de beats dat ik in een automatische slaaptoestand kwam, blik op nul en gewoon blijven doorgaan.

Maar nu ben ik echt wel moe, mijn benen voelen serieus vermoeid, maar ik heb dan wel records verbroken, op de geregistreerde tijd van 1:10 liep ik 11.34 km met een pace 6.11 min./km en dat is mijn beste tijd ooit wist Lance Armstrong me door de mijn oortjes te roepen.

Aurelie

Je bent jong en je wil wat, wie kent het gezegde niet? Maar wie heeft er ook de nodige moed en durf om er gewoon voor te gaan?

Aurelie, ze is vierentwintig en gisteren in haar eentje in Hollywood aangekomen, logeert voorlopig op de sofa in haar toekomstig eenkamersappartementje en heeft al haar eerste parkeerboete aan haar been.

Is er nog iets na Evy???

'k Zal maar eerlijk zijn, toen ik nog in bed lag twijfelde ik sterk aan mezelf of ik het nog wel zou doen. Is het nu niet genoeg geweest? Sinds 30 oktober drie keer per week, iPod, lopen, zweten, puffen, uitblazen, naar huis en dan merken dat de ochtend al een eind geschoven is, de dag dus alweer wat korter en nog zoveel andere dingen te doen. Maar dan bedenk ik dat dit me zoveel goeds gedaan heeft, zowel geestelijk als lichamelijk voelt het beter, dat ik niet de enige ben die dat merk maar ook de mensen rond me, de complimentjes worden met honderden naar mijn hoofd gesmeten tegenwoordig, dat ik er zo goed uitzie, dat ze van ver denken dat ik een van mijn dochters ben, dat ze hier nogal boffen met hun fitte mama, enz... enz. En dan al die supporters in vlaanderen en omstreken en veel verder, al die andere bloggers en mensen gelijk Anja, Riet, Fleur, Leen, Jessie, Annelica, Jess, Liesbeth en Lilith die ook aan't lopen geslagen zijn, die kan ik nu toch niet in de steek laten?

Dus toch maar weer die loopbroek aan. Onderweg nam ik ernstig in overweging om de laatste week van Evy's podcast nog eens te herhalen, maar dat leek me nogal sullig.

Op mijn iPod staat er ondertussen al wat van podrunner, een gastje uit LA, van bij ons dus, die workout muziek samensteld en in podcasts van een uur lang ongeveer op het internet gooit, met veel succes trouwens. Het goeie is dat je je eigen tempo kan uitkiezen, of de beats per minuut.

Zo stelde ik mijn iPod-sensor in op tijd, 45 minuten en als muziek een mix van podrunner, "Cold Sweat" met 152 BPM (Beats Per Minute). Dat bleek nu het perfecte tempo voor mij te zijn. Vijfenveertig minuten lang heb ik op dat tempo gelopen, ik voelde me net een metronoomtje, zo schoon gelijk met de muziek dat ik liep. Zelfs bergop en bergaf bleef ik in tempo, met kleinere pasjes, maar kom, ik bleef gewoon gaan. En wat viel er me nu op? Dat ik die hele tijdspanne moeiteloos heb uitgelopen, zonder echt moeilijke momenten, het moet dus dat ritme zijn. Want bij Evy had ik het toch soms moeilijk om dat te vinden, en dan had ik het, maar bij bergop was ik het dan weer kwijt, bij bergaf ook, als ik vergelijk met vandaag, liep ik die 57 lessen helemaal niet op een regelmatig tempo en was het dat wat me zo vaak de adem afsneed.

Plezant, want ik zou ik niet zijn als ik ze nu eens allemaal wil gaan uitproberen, de snellere beats voor kortere workouts en de tragere voor de langere?

Normaal stel ik mijn iPod met sensor altijd in op 'basic' omdat Evy's podcast mijn leiddraad was in tijd. Nu stelde ik de tijd in en het werkte nog erg plezant ook. Na vijf minuten, tien, twintig werd er mij gezegd hoe lang ik al bezig was, halfweg kreeg ik de melding dat ik op het 'turn around point' was en zo verder, de laatste vijf minuten kreeg ik iedere minuut te horen hoe lang nog. Tof hoor.

the Getty Center

Geen gewone les, maar een uitstap naar het Getty Museum in Los Angeles. Niet in de donkere kamer maar boven op de heuvel tussen kunst en toeristen. Een "fieldtrip" zoals ze dat hier noemen, met mijn klas "photography black and white" op zaterdagochtend.

Ik heb een jonge medestudente opgepikt, we hebben onderweg over belangrijke en minder belangrijke dingen gepraat en ik heb ongelooflijk genoten van een streng bewaakt maar erg mooi museum maar vooral van zijn inhoud. Eigenlijk, na thuis alles nog eens rustig nagelezen te hebben, zou ik graag eens terug gaan.

We kwamen voor Sigmar Polke, een na-oorlogse baanbrekende europese fotograaf, die een deel van zijn bekendste werken in een rondreizende tentoonstelling daar hangen heeft. Maar ook de schilder Richter en de beeldenmaker Hawkinson bleken interessant genoeg voor onze artistieke vorming. We hebben alle drie de exposities bekeken en als midterm examen moeten we daar nu een werk over schrijven. In het bijzonder hoe we naar ons persoonlijk gevoel de drie met elkaar in relatie kunnen brengen, wat hebben ze gemeen, wat brengt hen toevallig samen en wat leren ze ons.

Het verbaast me steeds hoe de zin voor kunst en geschiedenis ons zoveel bijbrengt bij deze lessen, het nadenken over, er zelfs echt dag en nacht mee bezig zijn, vormt ons meer dan de talloze uren knoeien met chemicalien. Het ontwikkelproces is maar bijzaak weet onze docent ons te vertellen, maar het visueel vormen, dat is wat telt. En eigenlijk heeft hij wel gelijk.

Zo zit ik weer al meer dan een week te denken aan ons volgend project: een triptich of een drieluik. Drie fotos van hetzelfde formaat die met elkaar in verband staan, samen gemonteerd op een ondergrond. Hoe groot en welke vorm kiezen we zelf, het onderwerp ook.

Omdat dit een afgewerkt produkt wordt, wil ik er ook echt iets mee kunnen. Er hangt bij ons niets aan de muren in huis, maar misschien wordt dit wel de uitzondering. Waarom dan geen beelden van de binnenkant voor de binnenkant? Een drieluik, drie verdiepingen, drie trappen, drie trapgangen, drie sferen, drie eigenschappen, drie doelen. Laat ik het dan ook nog vertikaal ophangen bij de ingang en dan heb ik gelijk de indeling keurig op een rijtje, de lift.

Morgen begin ik eraan.

5k naar 10k les 30

Dit was dan de laatste keer, nog 1 keer heb ik samen met Evy opgewarmd-stretchen-gelopen met versnellingen-uitgelopen-stretchen, en dit op de Heilige gronden van de Indianen, met de zon, de dieren en andere lopers als toeschouwers. Maar ook weer met die Indiaanse die iedere ochtend tussen acht en negen aan de ingang van het park met een vast ritueel deze wondermooie natuur staat te begroeten, heel mooi en rustig omarmt ze die in de richting van de zon. Ondertussen zijn we oude bekenden geworden en kent ze ook al een beetje mijn loopritueel, ik ben haar ongekende en daarom wat rare gedragingen gewoon geworden en zij die van mij.

De les was naar mijn gevoel veel te kort, maar 38 minuten, waarvan de eerste 3 zachtjes inlopen, dan een minuutje huppelen en weer 3 minuten rustig lopen, dan de benen stretchen. En toen gingen we 24 minuten aan goed tempo gaan lopen, over het paardenpaadje tussen de struiken voelde ik me helemaal top en een met de natuur, onderwijl hebben we vier versnellingen gedaan van telkens 2 minuten, amai, dat was lang! De derde versnelling heb ik forfait moeten geven, in plaats van heel hard te gaan lopen alsof het voor mijn leven was, heb ik moeten stappen, ik had net een stevige bergop achter de rug en het was minderen of doodvallen, maar tegen de vierde versnelling was ik al lang weer gerecupereerd en liep ik toch nog eens de benen uit mijn lijf. En dan op het einde nog eens enkele minuten rustig uitgelopen met Evy die afsheid van me nam, ik kreeg er bijna de tranen van in mijn ogen, ik begon me zo heel erg nostalgisch te gaan voelen en nam steeds maar weer meer en meer vaart, bijna wou ik het uitroepen naar iedereen die het wou horen maar die er niet waren dat ik net, zopas, 57 start-to-run lessen achter de rug had, zevenenvijftig, hoera voor mezelf. Alwaar er toen plots de stem van Lance Armstrong door mijn oortjes klonk om me te feliciteren met mijn "personal best mile" of mijn beste tijd per mijl ooit.

Daarom geef ik hier een grote party in de commentaren, voor al diegenen die ondertussen ook aan die lessen zijn begonnen, of tenminste ook goesting hebben gekregen, of het toch al eens lichtjes in overweging genomen hebben, of al eens stiekem naar die podcasts hebben geluisterd, of ondertussen al trainen naar de 20 km, laat van u horen zou ik zeggen.

5k naar 10k les 29

De voorlaatste les en het was een goeie!

Vandaag zouden we 10 kilometer lopen in 1 uur en 10 min, dat was de opgave. Zo opgelegd, zo gedaan, ik heb netjes mijn 70 minuten aan een lang stuk doorgelopen maar heb volgens mijn Nike+ schoenen wel 12 kilometer gedaan, niet een enkele keer ben ik moeten stoppen, bijna wel door de schuld van mijn haar. Normaal steek ik dat vast met een goeie dikke elastiek als ik ga lopen, maar door alle ochtendlijke haastelijkheden was ik de knijper, die ik gemakkelijkshalve in de ochtend gebruik, vergeten te vervangen door een goeie stevige zwarte rekker. Al bij de eerste passen voelde ik dat onding te keer gaan, en hoe langer dat schudt, hoe meer dat gaat loszitten, onderweg heb ik dus de haren nog eens goed stevig opgedraaid en die knijper er zo vast als mogelijk ingeknepen, zo vast dat mijn nekhaar er pijn van ging doen. Maar ik heb er niet echt voor stilgestaan, al was het een hele heksentoer omdat ik ook nog en flesje water in mijn handen had, dat wou ik dan eerst tussen mijn benen steken en zo verder lopen, maar dat lukte niet zo goed, het was waarschijnlijk ook geen zicht maar het viel er gelukkig wel snel vantussen, heb dat dan ook nog even opgeraapt in een vloeiende en elegante loopbeweging. Wat een loper al niet moet doen om de verveling wat te doorbreken!

Het valt me op dat de hellingen waar ik een tijdje geleden echt van buiten adem kon zijn, dat ik die nu met meer gemak neem, als het echt moeilijk wordt dan neem ik mijn passen wat kleiner en beweeg mijn armen wat meer, net alsof ik me daar de heuvel mee optrek.

Ondertussen ben ik het boekje "Trail running, from novice to master" beginnen lezen, daarin staan erg veel tips en nuttige uitleg voor wie in de natuur en vooral in de bergen gaat lopen, net wat ik nodig had want dat kon ik nu niet van de vlaamse Evy leren, ik heb het zelf proefondervindelijk moeten ontdekken.
De schrijvers van het boek zijn zelf verbonden aan clubs voor trail runners in mijn eigen omgeving, zij komen regelmatig samen voor tochtjes door de Santa Monica mountains op zondagochtend voor zonsopgang om zo samen een paar uren te rennen. Als ik hun schemas bekijk, dan ben ik nog maar een beginneling, maar wie weet is dit wel een goed idee voor de toekomst, met tieners in huis die toch niet uit hun bed geraken op zondag.

En dan het vlaamse boekje dankzij de tip van Jessie, "Loop! De gids voor elke loper van 0 naar 5,10,15 en 20 km van mieke Boeckx!" ziet er ook erg goed uit en laat er nu net een kortingsbon in de Knack online staan, tot 14/04/07 en tot de voorraad strekt bij de Standaard! En komt er nu net ook geen bezoek uit Belgie volgende week? Misschien kan ik mezelf dan wel verder trainen naar de 20 km met andere en opzwepende muziek van Podrunner of fitPod van eigen bodem, geen Evy meer maar hop naar het serieuzere werk.

5k naar 10k les 28

't Is nog niet gedaan en ik heb nu al heimwee. Heimwee naar al die fijne uurtjes met Evy en haar podcast, wat ga ik zonder haar moeten beginnen!!! Ik voel dat ik me hopeloos eenzaam ga voelen, niemand die door mijn oortjes roept van "komaan, nog een klein beetje, je kunt het" en van "amai, nu ben ik fier op jou" en "volhouden hoor" en "wat doe je dat goed" en nog meer van dat meligs, maar het bracht wel op, hoe onnozel het soms ook klonk want natuurlijk kon ze me niet bezig zien, maar het voelde wel goed.

Maar langzaam neem ik nu afscheid van deze geweldige start-to-run podcast, een geschenk van het internet dat mijn hele leven een andere wending heeft gegeven, geheel onverwachts. Stom begonnen met een eenvoudig en informatief emailtje en van laat ik dat nu toch eens uittesten, het kan me geen kwaad doen en misschien komt er wel iets goeds van, naar steeds maar meer. Van de ene les hopte ik naar de andere en meer en meer begon ik er me beter en fitter door te gaan voelen, soms kon ik bijna niet wachten tot de volgende les want soms waren ze super makkelijk maar toch heb ik me stipt aan de rustdagen kunnen houden, want die zijn nodig om te recupereren en op te bouwen.

Nog twee keer te gaan en dan moet ik het zelf verder doen.

Vandaag liep ik 35 minuten aan een lang stuk door en ik heb er goeie vaart achter gezet, in de mistige ochtend met Evy die nog snel haar tips van de laatste weken wil herhalen, drie kernwoorden moet ik onthouden tijdens het lopen: ademhaling-tempo-houding, drie aandachtspunten waarop ik moet letten ze onder controle te houden.

Overmorgen loop ik mijn langste tijd ooit, een uur en tien minuten. De laatste dag met Evy is op vrijdag, dan worden het drie kwartier met een gezamelijke opwarming, een lang loopstuk met serieuze versnellingen en dan voor de allerlaatste keer samen uitlopen.

En nu ga ik op zoek naar alternatieven voor volgende week, want een ding weet ik zeker, ik blijf dit doen, al zit ik op een verlaten eiland moederziel alleen en zou niemand ooit het resultaat van mijn fit lichaam kunnen zien, ik voel dat het me goed doet, een inspanning voor mezelf, voila.

het portret *2

Misschien heb ik het er niet vaak over, maar daarom is mijn enthousiasme er niet minder om geworden, ja hoor, ik volg nog steeds de zwart en wit fotografie lessen op zaterdag in de hogeschool, nog steeds zit ik tussen allemaal jonge snotters varierend in leeftijd van vijftien tot ergens in de twintig. Op zaterdag uit huis zijn doet me deugd, even mama-af en alle huishoudelijkheden achter me laten en in volle vertrouwen overdragen aan man en kinderen. Ik denk zelfs dat ze er ook van genieten, dat ze zelfs al eens blij zijn om van mij vanaf te zijn, maar ik geef ze geen ongelijkheid hoor, iedereen tevreden.

Als ik daar dan tussen al dat jong gedoe zo bezig ben, vergeet ik het zelfs dat ik de veertig al lang over ben en voel ik me weer net zo pril als hen, tot ze, ja tot ze me van die gekke puberfotos tonen, dan doet me dat plots aan mijn eigen kinderen en hun ideeen denken en voel ik me weer oud.

En dan die opdracht, waar ik me suf over gepiekerd heb, drie rolletjes film heb ik ervoor nodig gehad, ik twijfelde en veranderde van onderwerp. Dan bleek ik mijn rollekes onderontwikkeld te hebben en sloeg de paniek toe. Dan laadde ik opnieuw mijn toestel en schoot ik er weer eentje vol op een mooie wolkenzondag, dat ging ik op eigen houtje ontwikkelen op maandag en toen begon ik te knoeien met de nog steeds lichtgevoelige film en zat ik in het pikkedonker al badend in het zweet te prutsen om het toch maar goed opgedraaid te krijgen, wat maar niet wilde lukken, het zelfs in de donkere pot proppen lukte me niet zodat ik zelfs niet om hulp kon roepen. Toen zocht ik op de tast de schaar en knipte er stukjes af, tot het me wel lukte. Oef. Een paar lelijke vingerafdrukken en serieuze krakken, maar het meeste is gered. Toch heb ik er nog geen fotos van gemaakt, bleek uiteindelijk die onderontwikkelde filmrolletjes toch nog bruikbaar en bleef ik uiteindelijk toch maar bij mijn eerste idee, het zijn zelfs mijn allereerste beelden geworden.

Dat het een persoon moest zijn, heb ik uitgebreid naar twee, mijn ouders, zij horen samen en kan ik dus niet splitsen. Hun gemis en afwezigheid en het ver van hen verwijderd zijn wou ik laten spreken uit die beelden, twee fotos was de opdracht.
Ik denk dat de eerste voor zich spreekt. De tweede is een groep jonge bomen die wortel proberen schieten op een rotsachtige ondergrond, in de wind, uitkijkend over de vallei, het eenzame en het verre. Beiden zijn genomen in mijn eigen straat.

Morgen, zaterdag, geef ik de opdracht af, daarna volgt een klaskritiek. Ben benieuwd wat al dat jong volk daarover gaat weten te zeggen!

Maar los van al dat digitaal geweld en tegelijkertijd de eenvoud in tegenstelling met het knoeien van het trage en tijdrovende analoge, vind ik teruggaan naar de roots van het fotograferen het meest inspirerende en leerrijke dat ik de laatste jaren heb gedaan. Ik ben al grote fan, ik ga zelfs gaan zweren bij het ontwikkelen met een randje zodat iedereen het kan zien dat het van een filmrolleke komt, want ik ben er erg fier op dat ik dat nu allemaal nog aan het leren ben.

5k naar 10k les 27

De verlaten parking als ik daar als eerste aankom in de ochtend, zo ook deze keer.

Vandaag zou ik samen met Evy gaan opwarmen, maar dat was ik vergeten en daarom had ik dat al op mijn eentje gedaan. Vol vertrouwen en content van mezelf dat ik dat zomaar eventjes zelfstandig had gedaan, begon ik aan de les. "Hier zijn we weer!" verkondigde ze, "En zoals beloofd gaan we vandaag weer samen opwarmen!" Oeps... heb het dan nog maar een keer gedaan, beter een keertje teveel dan te weinig.

Dat gaat dan zo: drie minuutjes rustig kabbelend lopen, dan een minuutje huppelen, maar wat ze daarmee bedoeld weet ik nog altijd niet zeker, ik doe dan maar zoiets dat voor mij op huppelen lijkt, het voelt in ieder geval ook zo. Na dat springen als een konijn, weer drie minuten rustig lopen en dan stretchen. "Pijnig die benen maar eens goed! Elk om beurten tien seconden." Ik weet echt niet wat ze daar pijnlijk aan vindt, want ik voel het eerder als een rustpunt, ook al doe ik mijn best om die spieren zo ver mogelijk te rekken.

"Zo, nu zijn we klaar voor het echte werk, ben je klaar? Start!" En daar ga ik weer, vollen bak deze keer, want zo twee keer opwarmen werkt precies wel goed bij mij, ik heb er gewoon reuze zin in om eens heel erg goed mijn best te gaan doen. Zo ren ik als een gek de paden op en af, zelfs de ingebouwde versnellingen heb ik relatief goed volgehouden, ik voelde me bijna als een echte haas met lentekriebels. Die versnellingen waren nochtans niet mis, in twee groepjes van drie stonden ze, een keer 30 sec. en daarna 2 min. gewoon lopen, 1 min. en daarna 2 min. gewoon lopen en dan een keer 1,30 min. vollen bak, alles geven, de benen uit je lijf lopen. Ik heb waarachtig mezelf bijna voorbij gelopen, vooral op dat lange stuk bergaf waardoor er plots drie herten verschrikt naar me opkeken, ik ben er zeker van dat ze dachten dat ik een gevaarlijke zwarte panter op jacht was. Zo snel liep ik! Ah ja, met mijn zwarte tanktopje en zwarte broek natuurlijk, gestroomlijnd en al.

5k naar 10 k les 26

Toen ik deze ochtend bij het opstaan uit mijn slaapkamerraam keek, zag ik enkel en alleen een dikke mist overhangen, je gelooft het of niet, maar ik was o zo blij. De warme temperaturen van gisteren waren bij deze verdwenen en zo had ik het volste zelfvertrouwen om vandaag met Evy meer dan een uur te gaan rennen. Ze had me er eergisteren al over verteld in de podcast, dat we weer onze grenzen zouden gaan verleggen. Net zoals we vorige week woensdag een uur aan een stuk hadden gelopen, deden we dat vandaag opnieuw maar dan nog vijf minuten langer en volgende week woensdag doen we dat nog eens met terug vijf minuten extra! Wie kan dat geloven, ik die vijf maanden geleden met moeite enkele minuten al lopende aan elkaar kon breien?

Vanop de parking ben ik terug buiten het park gelopen en dan de hele Dos Vientos toer van enkele weken geleden, maar dan eens in tegengestelde richting. Onderweg wemelde het van de slakjes die ik handig heb ontwijkt, het gaf me de nodige afleiding, veel tuinmannen, heel veel zelfs en allemaal waren ze bezig met het strooien van de plantsoenen en het aan en afzetten van de sprinklersysthemen. Terug bij het park had ik nog een kwartier te gaan, dus deed ik ook nog maar eens mijn oude vertrouwde toertje over de paden, het deed deugd aan mijn enkels en benen. Op de voetpaden lopen vermoeid me meer dan de onregelmatige zandpaden. Wist je trouwens dat we oorspronkelijk allemaal paden lopers waren? Dat het de enige manier van verplaatsing was en de mannen ook zo jacht moesten maken op wild? Het zou zelfs de meest nauurlijke en efficiente workout zijn voor ons! En de goedkoopste!

En kijk, hieronder een handig overzichtje sinds het gebruik van mijn super de luxe Nike+ met iPod sensor, het eerste streepje is van 30 december, het laatste van vandaag. Zo zie je heel duidelijk dat nu de afstanden langer worden ik ook maar een keer per week een lange training heb, prachtig niet?

Nog wat, via mail kreeg ik de volgende link doorgestuurd, lees het maar eens, vooral al diegene die ik tot hiertoe nog niet heb kunnen overtuigen om te starten, weeral een reden erbij om het toch eens te proberen!

5k naar 10k les 25

Nog twee weken te gaan en dan zitten de start-to-run lessen erop voor mij, dan zal ik de twee reeksen helemaal hebben doorlopen. Van totale beginneling naar een geoefende loopster.

De maandagochtendles of de eerste les van de week in een reeks van drie is altijd wat minder lang, maar daarom niet minder zwaar. Deze ochtend heb ik 35 minuten gelopen zonder rust en dat aan een goed en gelijkmatig tempo. Ik ben blij dat we ons klok al een uur vroeger hebben mogen zetten, want zo kan ik een uurtje vroeger de natuur in, dat is veel mooier maar vooral ook nog een beetje frisser. Alhoewel we dat vandaag niet echt konden zeggen, sinds gisteren kennen we weer zeer hoge temperaturen, zelfs de nacht bleef relatief warm en vanmiddag haalden we de 34 graden, geen looptemperaturen dus! Maar dankzij het extra vroege uur was het nog best doenbaar.

Nu is het uitrusten om fit te zijn voor woensdag want dan zal ik samen met Evy een uur en vijf minuten aan een lang stuk doorlopen, eens zien hoeveel kilometers dat zullen zijn!

ZOMERTIJD

We doen het drie weken vroeger, vandaag de tweede zondag van maart en niet de eerste zondag van april, maar we waren er al langer klaar voor: we schakelden deze nacht over naar zomertijd. Dat wil zeggen dat we een uurtje vroeger mogen opstaan, dat het zonnetje nog vrolijk schijnt als de school uit is en het plots zo heerlijk zomers voelt, en... dat er nu maar -eventjes toch- slechts 8 uur tijdsverschil is met Belgie!

5k naar 10k les 24

Pfff... nu had ik echt eens geen goesting om te gaan ze, mijn benen zijn duidelijk meer vermoeid van die lange stukken op woensdag en vandaag blijkt die er zelfs nog niet helemaal uit te zijn. Maar de plicht roept, eens ik me ergens achter heb gezet wil ik dat ook met vrucht beeindigen, zo zit ik nu eenmaal in elkaar, daarin falen zou me nog meer neerhalen dan met zware benen beginnen aan een looptraining. Zo trok ik toch maar weer richting park.

Terwijl de zon zich al van zijn strafste kant liet zien aan ons huis, hing er daar een koel deken van mist, mooi en fris, alvast een goed begin om weer eens te gaan zweten zonder oververhit te raken. Gelukkig was de les vandaag weer wat minder zwaar en ging ik eerst samen met Evy opwarmen en stretchen, altijd leuk als er zo iemand door u oortjes zegt wat ge moet doen, dan moet ik zelf niet zo hard nadenken en plannen en kan ik me concentreren op het spotten van coyotes. Zo zat ik me te bedenken dat ik er de laatste weken geen meer heb gezien, daarentegen wel zeer veel konijnen en eekhoorntjes, blijkbaar passen die twee niet zo goed samen, of toch, om op te eten dan! Misschien zijn die dieren al lang aangepast aan het zomeruur, het is alweer wat vroeger licht en trekken dus wat vroeger naar hun slaapplaatsen voor overdag. En he, net als ik daarover tegen mezelf zit te filosoferen zie ik er een in de verte naar me staan kijken, nog een late opblijver misschien? Dit weekend gaan wij trouwens al naar het nieuwe zomeruur, drie weken vroeger dan we normaal doen, want eigenlijk waren wij altijd een week later dan europa en nu gaan we eens lekker eerst zijn ze! Voor mij geen probleem, ik ben er klaar voor, alhoewel ik niet zo goed uit mijn bed kan, om te gaan lopen zal het toch weer wat frisser zijn en dat mag.

Zo, na dat stretchen moest ik dan van Evy 24 minuten goed op tempo lopen terwijl ze om de twee minuten een versnelling aankondigde van 30 seconden alles geven. Daarin heb ik wel eens goed gezondigd, 'k ben wel wat sneller gaan lopen maar 'k heb niet alles gegeven, zal voor een andere keer zijn. Daarna was het nog een vijftal minuten rustig uitlopen en na de podcast op eigen houtje nog eventjes stretchen.

Voila ze, 'k heb het toch maar weer gedaan, ben er nu vanaf voor vandaag en loop toch met geen schuldgevoel rond, plus dat nu al die vermoeidheid verdwenen is en ik fit en vrolijk de nieuwe dag tegemoet kan gaan, "Oooh is het weeral vrijdag???" vroegen de kinderen zich verbaasd af in de wagen, zelfs voor hen vliegt de tijd, en nu al, wat gaat dat worden als ze ouder zijn?

kumquat

Twee jaar geleden had ik er nog nooit van gehoord, vorig jaar kocht ik het samen met enkele appelsienenboompjes omdat de minivruchtjes mijn interesse prikkelden en dit jaar staat het boordevol te pronken aan mijn deur, het kumquat boompje in pot, rijkelijk doorhangend met de volrijpe 2 cm langwerpige friszurig smakende citrusvruchtjes.

Ik ben er best erg trots op en elke dag kies ik er eentje uit voor instant consumptie, dan is het heel even zurig kijken, ik eet ze met pel en pitten helemaal op want zo moet/mag het trouwens.

groen als gras

Net voor het rennen deze ochtend.

Kijk eens hoe schoon groen de natuur eruit begint te zien! Dat is nog zo tot in april en dan zal op korte tijd het plaatje weer bruin worden door de schroeiende Californische zon.

De eekhoorntjes springen met zijn allen lustig in de ronde, de govers graven zich te pletter en vernielen buurmans tuin en de konijntjes nemen zelfs de tijd niet om opzij te huppelen als ik langs kom rennen. De vogeltjes fluiten overdag en zelfs de hele nacht, bloemetjes bloeien, de appelsienenboompjes bloesemen, bijtjes zoemen en alles ruikt naar nieuw. Leve de lente, zelfs hier!

5k naar 10k les 23

"Ik heb wat te vertellen" dat is toch wat Evy denkt dat ik dat nu ga uitschreeuwen. "Ik heb deze ochtend een heel uur aan een stuk gelopen!" Een mijlpaal noemt ze dat. Dat is het ook, afgezien van het feit dat ik tegen het einde toch wel twee keer naar adem moest happen bij lange stukken bergop, ik moest gewoon heel eventjes gewoon stappen om mijn hart weer tot bedaren te brengen, ik kon er echt niet aan doen, hoe hard ik mijn best ook heb gedaan.

Toch ben ik wel blij met mijn prestatie, als ik zie welke afstand ik op een uur afleg, is dat exact het dubbele van wat ik op een halfuur doe, dat wil zeggen dat ik zelfs bij deze dubbel lange afstand hetzelfde tempo kan aanhouden en daar ben ik tevreden mee. Ook al omdat ik voel hoe snel mijn hartslag en ademhaling weer op normaal ritme komen want zo weet ik van mezelf dat mijn conditie er heel hard op vooruit is gegaan.

Wat een iPod en een paar toverschoenen toch kunnen doen, want zonder, heel eerlijk, had ik het niet volgehouden, nu weet en zie ik wat ik doe en het is nog plezant ook.

Ik begin wel last te krijgen van serieuze en lelijke eeltplekken aan de binnenkanten van mijn voeten ter hoogte van mijn dikke teen, misschien binnenkort toch nog eens langs de nailspa gaan? En wat is nu wat eelt vergeleken met een slanker en steviger figuur?

5k naar 10k les 22

Amai, wat een ochtend. Zonneschijn en een warme wind, niet mijn ding om te gaan hardlopen, maar kom, ik probeer me er toch tegen te verzetten. Uiteindelijk mag ik niet klagen als ik vergelijk met de klagende emailverhalen over het druilige Belgie. Maar ik weet nu al, dat mijn zwarte knielange kuitbroek te warm begint te worden, dat ik ze snel zal wisselen met mijn kort atletiek loopbroekje, ook al voel ik me er nog niet echt comfortabel in door de losse snit en de koele stof, mijn billen zijn dat niet gewoon, het zal toch wat frisser lopen. Ook heb ik zo'n hip aansluitend kort topje klaarliggen, nu dat de losse buikspieren toch al iets strakker gaan zitten, zal ik dat toch ook binnenkort eens moeten proberen, het zal eens van durven zijn denk ik.

Vandaag 35 minuten op tempo lopen, niet te traag en niet te snel maar gewoon rustig gelijkmatig. Best te doen, dus wou ik mezelf op wat extras trakteren en zou ik tot aan de waterval rennen, maar dat was toch een beetje te postitief ingeschat. Vergeten dat de hoogteverschillen toch wel groot en lang duren, heb ik na puffend verder te stappen, toch maar rechtsomkeer gemaakt om terug op de 'vlakkere' paden verder te doen. Een ommetje en ik kwam goed op tijd weer in de buurt van de parking, nog een kleine wandeling en de training van vandaag zat er al op.

Goed gezweet -naar het schijnt zou je elke dag eens een keer goed moeten zweten om gezond te blijven!- en weer klaar voor een drukke dag. Wassen, oprommelen en dan naar college rijden om de filmrolletjes te gaan ontwikkelen die ik dit weekend heb geschoten. Boodschappen, kindjes rondvoeren, eten maken, huiswerk maken, kindjes in bed en dan nog even wat tijd voor mezelf in de donkere avond.

5k naar 10k les 21

Ik hou het kort, beloofd.

Weer een wat kortere looples toch niet minder intensief dan de vorige keer, maar om eerlijk te zijn, heb ik me niet altijd volledig gegeven van wat er gevraagd was, een beetje luiheid en ook wel nog een beetje vermoeid van de laatste keer. Ik moet het toegeven, met die 10 km in de benen heb ik het toch wat moeten voelen, mijn lichaam is er blijkbaar toch nog niet helemaal klaar voor.

Zo werd het vandaag 38 min. waarvan de eerste 7 opwarmen was en de laaste 7 rustig uilopen. Houden we over een fikse les van 24 waarin er zes versnellingen ingebouwd zaten, telkens in een groepje van drie. De eerste versnelling duurde 30 sec., twee minuten tussen, dan eentje van 1 min., weer twee minuten tussen en ten slotte nog eentje van anderhalve minuut. Dit herhaalde zich nog eens tegen het einde van de les. Niet zo moeilijk, maar ik had er niet zoveel zin in vandaag, zo versnelde ik telkens wel wat maar heb me niet volledig gegeven, de hellingen mochten de inspanning wat compenseren.

Twee dagjes rust, ik ben er best wel blij om en ik weet nu al dat ik er maandag weer helemaal klaar voor zal zijn! En nu de douche in en aan mijn dag beginnen.

een gratis Californie gids

Al lang geleden namen we ons voor om iedere zondag een uitstap te doen, zo dichtbij zoveel natuurschoons wonen moeten het geen dure reisjes zijn maar kunnen we met dagtrips al veel verkennen. Het lukt ons niet wekelijks, maar toch, de intentie is er en het besef dat het ons zoveel goeds doet wordt steeds groter. Neem nu vorige zondag, een totaal andere wereld en alle zorgen en stress zijn automatisch verdwenen.

Zo brengen we heel veel tijd door aan het strand, zowel in de winter als natuurlijk in de zomer, af en toe een goeie wandeling in een stukje beschermde natuur als er zijn de Santa Monica Mountains in onze achtertuin en heel soms rijden we eens wat verderop en nog veel zeldzamer zoeken we een stad op. Maar om eerlijk te zijn, echt veel variatie zit er niet in onze keuzes. Misschien wel niet verwonderlijk, te bedenken dat we nog niet uitgekeken raakten op al die wonderen der natuur zo dichtbij, dat de kinderen ondertussen gek zijn van golfsurfen, de oceaan en het zand en we ondertussen zo'n goeie vriendschappelijke band hebben opgebouwd met onze nabije buren rondom ons dat we zelfs steeds in aangenaam gezelschap eropuit kunnen trekken als we dat willen.

Toch lezen we iedere maand aandachtig het tijdschrift "Sunset in the West" dat iedere keer weer volstaat met tips, op zoek naar nieuwe en andere spannende en goedkope ideetjes . Maar vandaag vond ik nog wat extras, "Sunset presents California" een 216 pagina dik tijdschrift voor de binnenlandse of buitenlandse toerist. Misschien raak je er eerst even de weg in kwijt maar de doorzetter vindt een schat aan informatie, okay toegegeven, ook een heleboel reklame maar dan wel passend. Maar wat vooral interessant is: de volledige uitgave staat online en je kan het ook nog eens helemaal gratis per post bestellen, zelfs tot in het buitenland! Ik heb er alvast een paar laten opsturen naar mijn toekomstige gasten voor dit jaar, hebben ze gelijk wat te doen! En zeg nu zelf, wat is er tegenwoordig nog gratis?