muffins en aardbeien

Muffins kan je hier kopen in heel uiteenlopende smaken, maar vooral veel te groot. Lekker vind ik ze altijd, maar meestal kan ik maar een halve op. Zelf maken, was er tot hiertoe nog niet van gekomen, jawel, om eerlijk te zijn wel eens een keer met een kant en klaar bakpakket, maar dat noem ik roeren en bakken en hoort niet bij eigen baksels. (Alhoewel dat voor de doorsnee Amerikaan al echt koken is hoor!)

Daarom was ik zo blij om een muffins receptje te zien op kokeneten, dan nog met aardbeien, net dat die er nu nog volop zijn, het wordt zo stilaan het einde van het grote aardbeienseizoen dat reeds van februari loopt. Nee, nee, we zijn ze nog niet beu, ze worden zelfs nog elke week lekkerder, groter en zoeter en goedkoper. Niet mijn eigen receptje maar wel zeer lekker en het is eens wat anders dan aardbeienconfituur of aardbeientaart. Een aanradertje!

Een sfeerbeeldje in een donkere vrijdagavondkeuken. Kleine muffinnetjes, ter grootte van een cupcaketje staan klaar voor het zaterdagochtendontbijt. En 't was lekker en ik kon een hele op, zelfs twee!

Show Off Time

Dat is wat er te voorschijn kwam toen ik daarnet inlogde bij Nike+ met mijn iPod, het was ondertussen weeral een paar weken geleden dat ik dat gedaan had en blijkbaar heb ik in tussentijd (op 4 mei) een mijlpaal bereikt. Een mijlpaal van 250 km gelopen met de Nike+ iPod in 36 looptochtjes waarbij ik een gemiddelde pace haal van 6,06 min/km.

Als ik de stand van vandaag bekijk zit ik wel al een stuk verder:

Zo zou ik weer drie kwartier gaan lopen in het park, maar toen waren die over en was ik nog prima in vorm en nog niet moe en dacht ik zo dat ik gerust verder zou willen tot ik de 10 km. haalde, wat trouwens alweer een tijdje geleden was door mijn pijnlijke kuitspier die nu toch weer over blijkt te zijn. Dus nog maar een rondje erbij. Toen ik de 10 gehaald had was ik nog zodanig diep in het park en ver van de wagen dat ik besloot gelijk nog wat verder te doen, en zo heb ik totaal onverwachts maar een deugddoende 11k gelopen. Allemaal op het fantastische workout deuntje van Podrunner met de 160 BPM "Trailblazer"

En wat een bofkont was ik deze ochtend, een weelde aan dieren ben ik tegen het lijf gebotst. De eerste was een jonge Coyote, die zomaar na een hoekje om gelopen te hebben plots voor me op het pad stond, het gebeurt wel meer dat in de vroege ochtend wandelaars hun hond los laten rennen op de verdoken paden, want volgens de parkwet moeten ze aan de lijn, daarom schrok ik niet echt omdat ik dacht dat het een speelse hond was, maar de coyote schrok wel, maakte een sprongetje in de lucht en als een pijl in een boog maakte hij zich uit de voeten om dan vanop veilige afstand me nog wat na te staan gapen, ocharme het dier, bijna waren we op elkaar gebotst.

Maar ook weer een heleboel konijnen, eentje bleef zelfs een hele tijd zomaar voor me op het pad huppelen, tot hij eindelijk door had dat ik op het pad zou blijven en hijzelf beter in de bosjes kon gaan. Dan zag ik ook nog van zeer dichtbij een moederhert met haar bambie, zo lief. En dan een heleboel blauwe gaaien en heel veel roofvogels in de lucht. Prachtig toch!

kokeneten

Niets is zaliger dan een vroege zondagochtend buiten te zijn en alle huizen nog in diepe rust voorbij te rennen, wel meer dan vijftig konijnen ben ik tegen gekomen op de paden in de bergen, enkele mountainbikers en twee wandelende madammen.

Ik zou maar een half uurtje doen, maar toen begon het net zo vlot te gaan en dus bleef ik gewoon doorlopen tot ik thuis was. Nu moet je weten dat het vanaf dan continu bergop is en niet zomaar zachtjes maar met een stevige helling. Het was dan ook een heuse overwinning voor me om de oprit al lopende te halen. Drie kwartier in de koele ochtendmist en daarbij 7,5 kilometer afgelegd.

Helemaal fit en frisgewassen heb ik de keuken ingepalmd en bakte ik nog eens dat lekkere en O zo succesvolle Banana Bread, nam er fotos van en schreef het recept eens klaar en duidelijk uit op kokeneten.be, zo af en toe zul je daar vanaf nu wat uit onze keuken kunnen terugvinden.

Sycamore to the sea, en terug.

Vandaag heb ik gedaan wat ik al lang eens heel graag wou doen, met de fiets door de canyon tot aan de zee, daar op een bankje wat oceaanbreeze insnuiven en dan weer terug, helemaal op mijn eentje, geen iPod in mijn oren en enkel het geluid van mijn zoemende fietsbanden, klikkende versnellingen, de vogels, het geritsel door het struikgewas en de wind. Bang ben ik niet, dat weet je al lang, ik voel me er thuis en op mijn stalen ros trotseerde ik met voorzichtigheid de talrijke creeks en als volleerde mountainbiker vloog ik de putten door en trok ik ook weer met volle kracht toch in de kleinste versnelling de berg weer op naar huis. Puf, twee uur en een half voor heen en terug, eens wat anders dan al die kilometers lopen, op mijn verjaardag mag dat.

"Bedankt voor alle leuke kaartjes en andere verrassingen!"
Ik had het niet door, de voorbije dagen liepen de kinderen eens graag tot aan de brievenbus, toch wel een kleine wandeling aangezien die aan het begin van de straat staat. Blijkbaar hadden ze alle verdachte post achter gehouden want deze ochtend had ik een bord vol. Lief he!

loop update-tje

Het lopen begint me in het bloed te zitten, of als het maandagochtend is dan wil ik mezelf 'gaan uitwaaien' want zo voelt het toch, vrij rondrennen en mijn bloed voelen stromen, mijn ademhaling die goed op gang komt, mijn hart horen pompen en dan nog enkel het geluid van mijn sportschoenen in het droge zand en bovenop dit alles de uptempo muziek uit mijn iPodje. Dit in de vroege ochtend, dat voelt zo goed.

Er was wat meer volk dan naar gewoonte, een zeker 'team' werd verwacht, Park Rangers stonden in hun jeeps opgesteld en enkele brandweerlui controleerden de paden, door al dat mannenvolk ben ik zonder het te beseffen sneller gaan lopen, hoe trager die brandweerlui de heuvels oppuften hoe rapper ik vooruit ging en toen voelde ik het al aankomen, ik kreeg het weer lastig in mijn kuit, 'damn', het ging net zo goed met mijn ademhaling en al. De drie kwartier lopen heb ik dan maar ingekort naar een half uur en het laatste kwart heb ik uitgestapt.

fisheye

Sinds vandaag ben ik apetrotse eigenares van een allerleukste speelgoedje, een fish eye cameraatje om gekke fotos mee te maken, zo pas op al wie in mijn buurt vertoeft en het plastieken toestelletje van het kastje verdwenen is, want het zou wel eens erg plots zo vlak onder je neus kunnen opduiken. Want zo staat het in de handleiding, "ga erg dichtbij, tot op tien centimeter!" En 't is met echte film, dus ook nog afwachten wat het resultaat zal zijn.

Update: bij Samy's Camera zijn er in promotie!

fotoklas

Voorlopig de laatste keer naar College geweest voor de laatste les van dit trimester. Ondertussen ben ik al ingeschreven voor de volgende en die begint op 20 augustus, dat wordt dus wat puzzelen voor de eerste weken maar ook tijdens het lopende schooljaar zal het wat uitzoeken worden. Het vervolg van de beginners cursus valt op donderdag en is pas om half vijf gedaan, terwijl de kinderen ten laatste om drie uur moeten opgehaald zijn, en dan zou ik ook de digitale cursus volgen die op maandagavond om zes uur start tot elf uur, dat wil zeggen dat ze hier tijdens het spitsuur der gezinsbezigheden er alleen voor zullen staan. Voorlopig zie ik het nog niet zitten hoe dat rond te krijgen, maar dat hield me niet tegen me toch al in te schrijven, zeker toen ik zag dat de klassen al halfvol zitten, uitschrijven kan altijd nog maar een klas die vol is daar geraak je niet zo makkelijk meer in.

Ik doe het in ieder geval erg graag, ook het prutsen in die donkere kamer heeft iets magisch, een ander wereldje waar stress en haasten niet kunnen, pure ontspanning dus, zelfs als het niet goed lukt, dan nog.

out and back

He he, vanmorgen weer mijn toerke gelopen en het ging weer beter en beter. Een dikke drie kwartier door het park waarbij ik iets meer dan 8k heb afgelegd, zonder haperen en dit deels door het iets frissere weer, wat temperaturen toch voor een invloed op je hebben. Als het superheet is gebruik ik veel te veel energie voor het op peil houden van mijn lichaamstemperatuur en kan ik bijlange zo vlot niet vooruit geraken.

Ook merk ik hoe mijn gedachten tijdens zo een loopuurke een eigen leven gaan leiden, terwijl ik in de begindagen van mijn mijn start-to-run lessen me echt moest concentreren om het vol te kunnen houden, denk ik daar niet meer aan en is het net alsof ik op wandel ben, iets waar ik vroeger al die lange afstandslopers zo om benijdde, gek he!

Zo was ik in mijn eentje in een soort droomtoestand het komende weekend aan het overlopen, er staat weer heel wat op spel en dan vertel ik nog niet alles.

Zondagnamiddag hebben we een concert in het Civic Arts Plaza bij ons in de stad, een groot en mooi 'cultureel centrum' zoals ze in dat in Belgie noemen, maar zoals alles in Amerika is het hier natuurlijk veel grootser. Ook het concert is een benefit voor de High Schools en Alexander en Kara gaan weer meezingen met hun koor en het wordt gegeleidt door Dick Van Dyke. Dat is de acteur - zanger uit Marie Poppins. Ze zullen ook de bekende liedjes brengen zoals Chitty Chitty Bang Bang, m.a.w. we weten nu al dat het opnieuw de moeite zal zijn.

Zaterdagavond heeft ons koppeltje de Prom, heel wat van hun vrienden studeren af van de High School en dan is er het groot feest op school, voorafgegaan door een etentje. Maar natuurlijk is ook dat groots en chique, niet zoals wij dat gewoon zijn om te doen. We moeten weer diep in de zak tasten en dat vinden we moeilijk vooral omdat we zelf daar nooit zoveel geld aan zouden uitgeven. Maar begrijpen doe ik mijn zoon natuurlijk wel, hij wil erbij horen en hij heeft nu toch wel leuke vrienden en ondertussen is hij al zodanig geintegreerd dat hij zelfs geen moeite meer heeft om het geheel te leiden en organiseren. Maar hij zal een deel zelf betalen, dat wil hij zelf omdat hij ons ook kan begrijpen nadat ik daar al vaker met hem over heb gepraat. Zo gaat hij straks met Kara zijn huur tuxedo ophalen, de bloemencorsages zijn besteld en ook de Hummer limo waar ze met zijn 25 zullen inpassen. Een grote troost voor ons is dat we ons geen zorgen hoeven te maken over veiligheid. Ze worden aan de deur opgehaald en de chauffeur wacht aan het restaurant en de school en ze worden na afloop weer thuis afgezet. Ook op school is er strenge bewaking, enkel Juniors en Seniors en niemand boven de 21 jaar, ze mogen elk een gast meebrengen en daarvoor hebben wij als ouder toestemming en verantwoordelijkheid moeten tekenen. Maar dit alles heeft natuurlijk een prijskaartje waar ik liever niet aan wil denken. Zo zie je maar dat kinderen het vaak anders doen dan hun ouders, we zullen dit maar aanvaarden.

En dan vanavond heb ik zelf een date met Bert, mijn beurt dus deze keer. Om de lancering van Spiderman 3 en Surf's Up te vieren zijn alle medewerkers en een partner uitgenodigd op een WebParty in de House of Blues in West Hollywood. Ook dat zal volgens Hollywoodiaanse normen weer de moeite zijn, nu nog uitzoeken wat ik ga aandoen, een jeans met zwart topje zal het minste opvallen, maar anderzijds heb ik ook wel zin om eens een van mijn jurkjes te dragen maar dan zie ik er altijd zo europees uit, of misschien moet ik me dat gewoon niet aantrekken zoals de schotse collega die altijd in zijn kilt komt op feestjes.

over werkjes en rokjes

Zo af en toe moet er ook nog eens werk afgemaakt worden, zaterdag is alweer de laatste cursusdag en dan moeten we onze beste verzamelde werken voorstellen, zwart wit natuurlijk en afgewerkt op karton om te presenteren. Daarom zat ik vandaag een hele dag verstopt in de donkere kamer. Afgelopen week was ik de filmrolletjes van downtown LA gaan ontwikkelen, succesvol deze keer en had ik er toen ook gelijk proofscheets van geprint zodat ik thuis rustig de beste eruit kon kiezen.

Negen goeie prints hou ik over van vijf uur onder de vergroter en het heen en weer lopen van het donkere werkstation naar het ontwikkelmachien, wachten en naar het licht om het resultaat te beoordelen en weer terug. Oh wat is digitaal 'ontwikkelen' stukker makkelijker en sneller. Maar dit voelt meer aan als handwerk en door het trage en moeilijke proces ben ik voorzichtiger en stemt het me meer tot nadenken, toch wel een pluspunt als je nog alles moet leren. Anderzijds kan je met digitaal meer uitproberen, toch ook geen te onderschatten voordeel. Maar genoeg nu met vergelijken, morgen heb ik alvast werk met het uitzoeken en afwerken.

Maar zo zal de cursus dus snel gedaan zijn, de eerste uit een reeks van vier, want hierna mag ik naar intemediate maar ook gelijk naar digitaal en daarna heb je nog advanced. Maar alles op zijn tijd en eerst neem ik samen met de kinderen zomervakantie, ook al kan je inschrijven voor summerschool, uit ervaring weet ik dat met vijf rondlopende vakantiegangers in huis er voor mezelf niet zoveel tijd meer zal overblijven.

Trouwens, ik heb andere plannen samen met hen, de tijd is rijp om mijn meisjes eens te leren naaien. Klinkt misschien erg kordaat, maar tijdens ons superkort weekendtripje kreeg ik plots deze ingeving nadat ik het linnen rokje met de perfecte snit voorbij zag flanneren, een rokje dat vast heel veel gekost had maar dat ik zo in een wip in elkaar krijg. Trouwens, rokjes maak ik al sinds mijn twaalfde, of was het veertiende? Te bedenken dat mijn dochters nu bijna 15 , 13 en bijna 11 zijn, is het dus hoogtijd, en wedden dat de jongens en het lief ook zullen willen meedoen?

meer "running"

"En, zou ze nu nog lopen?" hoor ik je al vragen.

Ja hoor, zo rap geef ik het niet op. Na de pijnlijke looptocht van afgelopen woensdag heb ik volledige 'loop'rust genomen, al de rest en daarmee bedoel ik het op en af hotsen in ons huis en daarbuiten ben ik gewoon blijven verder doen, al ging dat soms een heel klein beetje als mankende. Eergisteren, maandagochtend ben ik dan weer voorzichtig begonnen, drie kwartier was mijn doel en heel voorzichtig op het gemakje ben ik van start gegaan, ik zou wel voelen hoe het ging en of ik de vooropgestelde tijd en afstand wel zou uitlopen. Niet meegerekend dat het door de nieuwe vlaag Santa Ana winden uitzonderlijk warm -lees heet- en droog was, moest ik willens nillens af en toe eens afremmen voor een slok water uit het flesje in mijn hand, mijn lichaamsvocht werd bij deze droogte ruim dertig graden zo uit mijn lijf gezogen en diende op tijd weer bijgevuld en dat al om half negen in de ochend.

En het ging goed, langzamer maar zeker legde ik een dikke zeven kilometer af op de paden in mijn favoriete park.

Zo vertrok ik vanochtend weer met veel goesting, kort en luchtig loopbroekje aan en mijn nieuwe super sexy Victoria Secret's Shock Absorber loperstopje erboven en met zijn twintig graden een beetje frisser dan gisteren en eergisteren, ging het prima. De pijn in de kuit blijkt nu toch helemaal weg te trekken en het langzaam lopen in het begin doet deugd aan de spieren en gewrichten, daarbij merk ik dat een tempo van 155 BPM me zeer goed ligt. Iets meer dan een uur had ik nodig om tien kilometer af te leggen, waarna ik kletsnat verfrissing zocht aan de waterkraantjes. Tijdens het lopen bedacht ik me zo dat ik een echte trailloopster ben, op de baan en dus een harde ondergrond voelen mijn benen en voeten veel sneller vermoeid, op de hobbelige paden met de niveauverschillen waardoor ik op en af hellingen moet rennen, worden alle spiergroepen en gewrichten wisselend belast en hebben ze niet de tijd om vermoeid te gaan aanvoelen en dat voel ik. De pijn in de kuit was trouwens ook begonnen na een half uurtje op de baan. Toch wil ik het straatlopen niet helemaal gaan uitsluiten, als ik ooit wil verder gaan en trainen voor een half-marathon of marathon zal ik het toch moeten kunnen.

Oh ja, het speelt ondertussen in mijn hoofd, maar nog niet voor nu, na de zomer of wat langer. Ondertussen heb ik via active.com een mooi overzichtje van alle komende activiteiten en het project "Team In Training" interesseert me wel. Zoals ik al eerder zei, dromen mag en geeft je energie, vooraleer de verveling zou beginnen toeslaan moet ik verder gaan.

een klein beetje paradijs

Zesendertig uren ben ik van huis geweest, waarvan zeven achter het stuur in druk toch vlot verkeer en negen al slapende in bed, schieten er nog twintig over waarvan er enkele al supporterend voor de wedstrijden van een van dochters, maar alle andere waren puur verlof.

Uit de hele rij mogelijkheden om online nog een lastminute overnachting te boeken hadden we keuze genoeg, het is nog niet echt toeristisch seizoen en dit weekend staat ook niet tussen de drukkere of duurdere. Zo sprong dat ene toch wel in ons ogen, de bijhorende fotos, de beschrijving, de ligging en vooral ook de verminderde prijs.

Zo kon ik met mijn bende kinderen heel eventjes genieten van een luxe resort, geen gewoon hotel, maar een schiereiland met minihuisjes met terrasjes en privestrandjes. Het hele eiland is hotel, alle kamers liggen verstopt tussen tropisch struikgewas, vijvers, bruggetje, uitkijktoren, fontijnen, zwembaden en spas. We zagen een opossum over de straat in het schemerdonker en 's ochtends vlogen wilde papegaaien al schertsend boven onze kamers.

Terwijl de kinderen het zwembad of de 'hottub' niet meer uitkwamen, lag ik languit te luieren onder een palmboom en dat was alles wat ik nodig had.

Iedereen content en voor een keertje waren we nog eens compleet met ons zevenen samen op stap, een zeldzaamheid met al enkele jonge toekomstige bijna volwassenen in huis.

"Dat moeten we maar eens vaker doen, zeker weten!" Met deze slagzin reden we zondagavond weer naar huis, ik in mijn wagen en Bert in de zijne en dat laatste was dan ook het enige minpunt

lastminute actie

Toch wel wonderlijk, een vinken koppeltje heeft in twee dagen tijd een supernestje gebouwd in de adventskrans die ondertussen ook al paaskrans was en nu dus een vogelnestjeskrans is, aan onze voordeur waarlangs we iedere dag met zijn zevenen in en uit het huis wandelen. Zelfs met piepkleine witte bloemetjes die er van tussen piepen.

Na een nachtje slapen was de zere kuit al stukken beter, toch nog niet helemaal over, ook deze ochtend voelde ik nog enige overgevoeligheid en een ongewone stijfheid. Daarom ben ik zoals het als verstandige sportster hoort vandaag niet gaan rennen. Daarbij hadden we hier thuis een spoedvergadering in de ochtend en moesten er nog dingen in allerijl geregeld worden.

Een misverstand over de organisatie van het toernooi voor Catherine in San Diego en ook wel door ons eigen nogal slordige en laattijdige organisatievermogen bleek het arme kind niet tot daar te geraken en ook geen verblijf te hebben als we niet zelf eens rap in actie gingen schieten. Zo nam Bert in spoed een dag verlof en vertrok met haar op de middag richting zuiden om de eerste wedstrijd van acht uur in de avond te kunnen halen, wat trouwens maar net lukte. Daar gaat hij met haar ergens overnachten en zal ik met de rest van de kroost morgenochtend ook vertrekken om er allemaal samen een superkorte vakantie van te maken.

Het is de eerste keer sinds we hier wonen dat we ergens anders zullen slapen dan thuis, raar maar waar. Benjamin denkt zelfs dat het de eerste keer is dat hij op hotel gaat slapen, hij vindt dat dus super spannend en voor zijn part had dat ook gerust naast de deur gekund. Maar nee, we gaan nog verder met het plezier, het is zelfs eerst een paar uur rijden, met het naar gewoonte erg drukke verkeer en bijhorende files zullen dat er heel wat meer zijn, en het hotel is aan de oceaan, het heeft een pracht van een zwembad, een fitness en een spa-resort en het geheel heeft een tropisch en hawaiaans karakter dat we ons dankzij deze lastminute reservatie met een goeie korting konden permitteren, voor 1 nachtje dan toch.

Een blitsvakantie dus, waarmee ik net als mijn jongste zoon even content ben. Er heel eventjes tussenuit en eens in een ander bed mogen slapen, ook al zijn we daar voor de Waterpolo County Cup en zullen we dus ook en vooral rond de schoolzwembaden hangen, omdat we ons kunnen splitsen als gezin zal iedereen wel wat kunnen genieten. Het hoogstnodige in een sportzak, de koffer in, gps opzetten en met een volle Chevy wegwezen, eerst nog snel langs mijn eigen fotografieklas die ik voor een keertje zal missen, wetende dat het volgende week al de laatste les is, dus eerst rap eens gaan checken of ik alles weet en heb voor mijn uiteindelijke portfolio, ik zal het dan wel inhalen in de komende werkweek, een klein offer dat ik graag breng.

blauw

Ik hou er niet van om kreupel rond te lopen.

Zo had ik een 10 k rondje gepland op bestrating voor vandaag, een uurtje rennen met lichte hellingen is al lang geen probleem meer, maar halverwege kreeg ik last van een soort kramp in de linkerkuit en moest willens nillens afremmen, heb dan wat gestapt en dan voorzichtig de benen gestrecht, maar echt over ging het niet meer. Ben dan toch maar weer voorzichtig gaan rennen en de tien kilometer uitgelopen, maar sindsdien loop ik wat mank. Bah, ik hoop dat het morgen beter gaat, want dit wil ik echt niet.

Toen kwam ons Japans buurmeisje om hulp vragen, de buitendeur bleek geblokk

eerd en bij nader inzien het slot gebroken, dus moest ik haar helpen inbreken. Zo vonden we een grote maar veel te zware ladder, hebben we die met ons tweetjes tegen de muur gezet, toen zag ik dat die ondersteboven stond en gingen we die omkeren. Maar Japanse meisjes zijn niet erg groot en ook niet zo sterk en zo werd ik bijna onthoofd door die veel te grote en zware ladder die aan het vallen was, gelukkig heb ik een sterke schouder om dingen op te vangen, maar die ziet nu wel bont en blauw en het doet ook een beetje pijn. Weer Bah.

Zij is wel tot op het dak geraakt, kreeg ze na veel peuteren het vliegenraam eruit en kon ze door een open raam naar binnen klauteren. Voor het wegzetten van de ladder hebben we maar mankracht ingeroepen.