YMCA koelte

Zweet, zweet, zweet, en dat is niet om jullie jaloers te maken, maar het is veel, echt veel te warm. Gisteren kon de airco in de Chevy het amper trekken en de airco thuis staat ook lawaai te maken buiten om binnen toch wat frisse lucht rond te blazen. Wegvluchten uit de hitte is de boodschap. Keep cool.

De hele ochtend bij de orthopedist voor Ben zijn gebroken sleutelbeen. Had ik zo mooi een afspraak om kwart na acht maar had de receptioniste dat vergeten boeken, we moesten niet naar huis maar wel wachten op een gaatje. Gelukkig was het er erg koel! (Ja, alles is goed, de kleine man heeft er amper last van, wat beperkt in beweging maar de draagdoek moet enkel om op school, zodat de andere kindjes tenminste zien aan hem dat ze van hem af moeten blijven.

Het sleutelbeen zal zichzelf genezen, zeer snel zelfs, zonder steunverband of gisp, hij zal er wel een kleine bult aan overhouden, maar later als sterke man ga je dat nauwelijks nog zien. Maar wel niet lopen, springen, turnen of bodyboarden, het been moet eerst weer sterk groeien.)

Dan de supermarkt in, nog koeler dan bij de doc., er stonden zelfs al kiekeboelekes op mijn armen.

En dan, de YMCA, ben er gisteren dus echt langsgeweest en volledig buiten mijn verwachting in viel het helemaal mee! De registratieprijs is helemaal niet zo hoog als ik dacht (of beter: zoals we hier gewoon zijn) en dan het maandelijkse lidgeld is ook zeer goed te doen, om dan onbeperkt en helemaal gratis (wel ja, 't is al betaald he) het zwembad te mogen gebruiken en alle fitness en andere klassen te mogen volgen, gewoon komen als ge goesting en tijd hebt, en dat heb ik nu graag!

Het zit dus in beraadt, maar eerst een nieuw badpak, in mijn oud daar voel ik me zo plat in, eentje met wat extra vulsel mag wel, ge weet wel, dan val ik niet zo op want alle mamas zijn hier toch redelijk goed voorzien, typisch California?

het begin van een Endless Summer

Zo ben deze ochtend dan toch gaan lopen, of beter joggen, want het was eerder lopen en stappen en lopen en stappen. Het is nog steeds erg warm maar de zon zit af en toe verstopt achter witte wattewolkjes, dus dragelijker maar nog steeds warm. Mijn conditie heeft echt te lijden van een lange zomervakantie, ik voel dat ik niet genoeg gewerkt heb en zal dus weer wat moeten opbouwen, zeker als ik grote plannen heb. Maar toen ik deze ochtend de hellingen amper op geraakte ben ik al flink gaan twijfelen. Het is natuurlijk ook die hoge temperatuur van net onder de dertig graden die me de das aandoet, maar dit is nog maar het begin van wat men hier zo mooi de "Endless Summer" noemt. Van september tot december is het vaak zonniger en veel warmer dan we kennen in de meteorologische zomer, herfst kennen we niet, nee dat gevoel heb ik dan eerder in de lente wanneer het regent en mistig kan zijn.

Ik moet dus een plan bedenken. Op de loopband (of "tredmill" zoals ze dat hier zeggen) in de gym hou ik het geen vijf minuten uit denk ik, okay ze zijn geairconditioned, maar het zijn net vleesfabrieken, of zo voel ik dat toch en daar kan ik echt niet van genieten. Ik heb het wel nog niet geprobeerd, maar ik wil het ook niet en zeker ook nog eens voor gaan betalen zeker, ze mogen me er nog geld voor geven, dan nog zal ik sterk twijfelen. Maar dit is een vooroordeel, ik weet het, en onbekend is onbemind, geef ik toe.

Zwemmen misschien? Is ook wel gezond en zeer goed voor je spieren. Maar publieke zwembaden hebben we niet, de schoolzwembaden zijn tijdens het schooljaar niet voor het publiek open en dus moet ik hiervoor naar priveondernemingen gaan. Ik weet er een paar, maar je moet al beginnen met lidgeld te betalen, een flinke cheque en dan iedere maand nog eens apart. Dus ook weer een dure grap.

Toch is er enkele maanden geleden een gloednieuwe YMCA geopend net naast de school met een binnenzwembad, misschien loop ik deze middag toch even binnen voor de school uit is en bekijk ik eens de mogelijkheden. Het heeft zeker voordelen, het is dichtbij als ik de kinderen heb afgezet en dus moet ik ook niet omrijden, ik kom er zeker veel andere ouders tegen om wat te kletsen want nergens anders zie ik in de ochtend zoveel mamas en papas joggen als daar en ik kan de loopdagen afwisselen met zwemdagen, niet zo slecht dus.

Ach, ik ben wel blij dat ik me dit semester nog geen cursus op de hals heb gehaald (een vervolg op de fotografie waarbij de uren zo moeilijk lagen), zo kan ik toch weer even bijtanken van een lange zomer en rustig op mijn effen komen. Ik voel ook dat ik wel nieuwe energie heb om dingen te gaan doen waar ik al zoveel jaren geen zin meer in had. Wat klussen, grootse ideeen broeden om toch eens iets met die dorre tuin van ons te gaan doen en naaien, ja ik wil ook weer wat met die naaitalenten van me gaan doen.

Muffins (weeral)

Ik heb wat met muffins tegenwoordig, maar ze zijn gewoon zo plezant om te maken en lenen zich echt tot variatie alom. Iedereen is er hier gek op, dus waarom niet weer een dozijn bakken? De aanzet was simpel, buiten was het te heet en binnen aangenaam koel dankzij de airconditioning, mijn huiswerk van stapels papieren invullen en ondertekenen die de kinderen van hun eerste schooldag meebrachten was afgewerkt en toen ik aan het koken was vroeg ik me af wat ik hen morgen als lunch zou meegeven.

Ze zouden allen lunch op school kunnen kopen, zou makkelijk zijn en de kwaliteit ervan is erg goed, zelfs de kleintjes hebben iedere dag een uitgebreide saladebar en een uitgebalanceerd menu, maar ik kan ook een beetje rekenen en voor de prijs van vijf keer een schoollunch kan ik hen al heel wat voedsel meegeven en koken moet ik 's avonds toch.

Nu het zo warm is vermijd ik alles wat snel bederft, waaronder vleeswaren. Kaas en tomaat hadden ze vandaag al mee op een bagel, wat morgen? Een muffin misschien?

Ik had nog een handvol blauwe bessen en een grote kom aardbeien, het werden dus blueberry-strawberry muffins. De rest van de aardbeien heb ik diepgevroren in handige porties voor de fruitsmoothies die ik bijna dagelijks maak als namiddag snack. De bevroren vruchten zorgen voor een ijkoude gezonde vruchtendrank

Het recept van de blueberry-strawberry muffins is hier en wie wil weten hoe je een smoothie maakt kan dat hier.

En weet je wat nu zo super handig is en ik maar pas heb ontdekt? In mijn nieuwe muffin kookboekje "MUFFINS" van de williams-sonoma reeks, staan de hoeveelheden zowel met amerikaanse maten als de europese, altijd goed voor op kokeneten.be.

En nee, ik ben niet meer gaan lopen vanavond, te druk met dat bakken, koken en afwassen en om tien voor acht is het buiten al pikkedonker en stil, 's avonds is dus geen goed idee.

een nieuwe start (to run)

Ik heb misschien wel het kortste looptochtje achter de rug sinds het begin van mijn start-to-run programma, welgeteld amper 10 min. De reden, veel veel veel te warm. Pas om half negen kon ik starten en het was al bij de 30 graden, geen zuchtje wind, geen geluidje en alles dor en bruin in het park. We kennen de droogste periode van nu al meer dan anderhalf jaar sinds erg lang geleden en dat voel je. Ik verheugde me anders wel op vandaag, de hele zomervakantie was ik niet in het park geweest en ik verlangde weer naar mijn looptuin en naar een weer regelmatig loopritme. Bij het binnenrijden liep er nog een rappe roadrunner over het wegje en de enkele geparkeerde wagens gaven me moed dat het misschien toch wel te doen zou zijn van temperaturen, maar eens ik vijf minuten bezig was, pakte de hitte te veel op mijn adem en gemoed. Nee, dit doe ik niet, zo zot ben ik nu ook weer niet, een rondje tot aan de wagen en naar huis, vanavond in het donker dan maar, nee dan niet in een park maar veilig op het brede voetpad langs de baan. Ofwel loop ik in het vervolg heel erg vroeg in de ochtend, tot het weer wat frisser wordt.

Ik heb er anders wel weer zin in. Vanochtend las ik nog een email om me in te schrijven voor een half-marathon (of marathon maar ik begin met de helft) eind januari in Los Angeles, en stiekem heb ik daar wel zin in. Je traint dan met "Team in Training" maar tegelijkertijd moet je ook een fundraiser doen of geld inzamelen voor een goed doel, in dit geval voor Leukemia & Lymphoma. De voordelen: je traint met een coach, samen met anderen en er is een doel. Maar de verplichting om geld te gaan inzamelen houd me tegen.

Wie heeft hier meer ervaring mee en kan me tips en raad geven?

Teenager is killed

Teenager is killed, two are injured in car crash.

Tiener gedood en twee anderen gewond bij een auto ongeval. De titel alleen al trok onmiddellijk mijn aandacht. Vooral het woord tiener springt in mijn ogen, jongens van 17 en 18 uit mijn kinderen hun school, het ongeval gebeurde een paar afritten hier vandaan op de autosnelweg, zondagnacht na een lange rit waren ze zo goed als bijna thuis van een bezoekje aan Mexico, daar waren ze net over de grens geweest. De zeventienjarige bestuurder wordt ervan verdacht 0nder invloed gereden te hebben, de twee anderen lagen te slapen, een ervan droeg zijn gordel niet en tijdens het ongeval is die half uit het voertuig geslagen en stierf ter plaatse.

Waarom raakt me dit nu zo? Waarom stuurde ik dit artikel door naar mijn eigen zoon? Waarom wisten Alex en Eveline het al? Waarom is dit morgen vast het grote onderwerp op hun eerste schooldag?

Omdat het zo herkenbaar is, meer nog omdat de namen voor hen ook een gezicht hebben, omdat dit kinderen zijn, kinderen die gewoon kind zijn, die domme dingen doen, die hun leventje leiden en genieten. Die fouten beslissingen nemen die voor hen als een katastrofe moest eindigen. Maar wie deed en doet er in zijn tienertijd geen domme dingen? Leren we niet deels uit onze fouten? Zouden alle idiote handelingen op deze manier eindigen, zouden we hier zelf dan nog wel rondlopen? Niemand verdiend het om daarvoor op die manier gestraft te moeten worden, die jongens hebben enkel brute pech gehad.

Het had mijn kind kunnen zijn.

Ook wij weten niet altijd precies waar ze rondhangen, ook Alex leerde zijn lesje al een keertje, of dat hoop ik dan toch. Het was net begin deze zomervakantie, gezellig en plezierig met vrienden rondhangen. Als er eentje jarig is, dan kopen ze samen een kadootje en op die dag hadden ze het lumineuze idee bedacht om dat te gaan halen in Hollywood, een uurtje rijden van hier langs de autostrade door druk verkeer. Twee jongens en drie meisjes, de meisjes in een wagen voorop en de jongens in een wagen erachter, Alex als passagier bij zijn vriend, Kara als bestuurster van de andere wagen. Tijdens een file krijgen ze een kop staart aanrijding, de meisjes moeten hard remmen, de jongens reageren net te laat, rijden in op de meisjes waarop die op hun beurt de voorligger rammen. Er moet getakeld worden, want de jongens hun auto is total loss en die van de meisjes is zowel vooraan als achteraan ingedeukt, maar buiten de schrik niemand gewond. Van twee meisjes krijg ik thuis telefoon, "Mrs Van Brande, niets ergs aan de hand, iedereen is ok, maar we hebben een ongeval gehad". Waarom krijg ik dan Alex zelf niet aan de lijn? Hij wil niet, hij is te hard geschrokken, hij is bang en vervloekt het gebeurde. Wat later ontmoet ik de hele bende in onze plaatselijke ER waar ze ieder op zijn beurt zitten te wachten op een nacontrole. Een voor een verlaten ze die met een steunkraag en die enkel maar als voorzorg want er is bij niemand lichamelijke schade te vinden, maar de twee wagens zijn niet meer te repareren.

Een voorval waarvan ik hoop dat het hen een harde les heeft geleerd, zijn vriend was zijn wagen kwijt, zijn vriendinnetje ook, maar blik is altijd te vervangen, een leven niet. Het gezellige uitstapje liep vroegtijdig en zonder kadootje ten einde en ondertussen zijn we meer dan twee maanden verder. Nu dit in de krant, het had ook hen kunnen zijn. Hoort ook dit bij dat loslaten?

toch

Ook al ken ik ondertussen een heel aantal lieve mensen waarop ik kan terugvallen in nood, waarmee we vaak gezellige dingen doen en die gek zijn van mijn kinderen, dat vult nog steeds niet in waar ik soms zo naar verlang. Ik mis mijn ouders, mijn zussen en mijn broers. Ik mis de zus die me af en toe eens meetrok en verplichte waarvoor ik zelf de durf of goesting niet voor had, de andere zus die me af en toe eens goed op mijn plaats zette en me weer eens wakker schudde, de derde zus die wat ouderlijke rust, raad en troost kon brengen en de broer die in alle eerlijkheid goed kan meeleven. Ik mis een vriendin voor een losse babbel waar ik niet telkens naar woorden en begrippen moet zoeken, ik mis het om gevoelens uit te drukken zonder hard na te moeten denken en steeds over mijn woorden te vallen en niet te kunnen zeggen wat ik eigenlijk bedoelde, ik mis een lotgenoot een andere mama met tieners als ik, met tieners die dezelfde evolutie hebben doorgemaakt, met dezelfde voorgeschiedenis, om te vergelijken, om tips te geven, om te voelen of ik nu wel goed bezig ben, laat ik niet te veel los, is dit wel normaal.

Loslaten, moet je, en dat begint al bij de geboorte. Ik herinner me als gisteren hoe leeg ik me voelde na de geboorte van mijn eerste kind, die intense gewaarwording van de eerste nacht 'alleen' zal ik nooit vergeten. Het liefste had ik het er zo weer ingestopt. Maar alles went, ook dit. Nu is hij bijna zeventien, te jong nog om op eigen benen te staan, dacht ik toen, maar dan had ik niet op deze zelfstandige zelfzekere jongen gerekend. Hoe hulpeloos hij was na zijn zware geboorte, toch keek hij vanuit zijn couveuse de wereld in met wijdopengesperde ogen (we gaan hem een boekske moeten geven, werd er toen al lachende gezegd), toen al was hij vastberaden ervoor te gaan. Dat deed en doet hij, het geluk stond hem altijd bij, nu ook en hij heeft er ons niet voor nodig, dat gevoel heb ik toch. We zien hem amper, hij trekt zijn plan, werkt en geniet van het leven met zijn vriendinnetje en vrienden. Ik geef hem geen ongelijk, hij is er rijp voor en het is wel fijn zo'n volwassen zoon te hebben, maar ik had het nog niet verwacht, nu nog niet.

Ik voel dat ik er niet alleen mee mee zit, ook de papa kan niet mee, en dan de oudste dochter, ook zij wil uitbreken. Op haar manier dan wel weer, nog geen vriendjes (denk ik toch) maar een heleboel vrienden en vriendinnen en haar passie voor het surfen. Ze is er nog erg goed in ook, "perfect balance" hoor ik iedereen steeds zeggen, "whaaw that girl is really good, who is she?", mensen spreken ons spontaan aan op het strand want ze willen het even over dat meisje hebben. Menig goed surfer is ervan overtuigd dat ze in de competitie moet gaan, wat ze zelf ook graag wil. Maar de (te) zorgzame buren (en kenners) en de (bezorgde) papa vinden haar nog te jong en nog niet klaar, naar een coach zal ze anders niet lang moeten zoeken want daarvoor kreeg ze al kandidaturen, competitiesurfers die er volledig voor gaan. Zelf herinner ik mezelf als vijftienjarige, ik wou ook zo graag uitblinken in de sport, het enige waarvoor ik toen wilde leven.

fenomenen

Ge ziet, alle wolken zijn geen donderwolken, maar verbergen soms ook zuivere regenboogkleuren. "IJS" wisten mijn medebewonderaars met zekerheid te zeggen, "het zijn de ijskristallen die het licht diffuseren." Het was vorig weekend en ikzelf dacht eerder dat het door het al achtweken aanhoudende Zaca-fire was, de dagen ervoor dreef de wind de enorme wolken onze richting uit, er zaten dus piepkleine assedeeltjes in de atmosfeer waarop het zonlicht werd weerkaatst in diverse richtingen en deze kleuren gaf, kan toch?

Maar eigenlijk wou ik hier niet wetenschappelijk gaan doen, de foto illustreert gewoon goed waarover ik zo graag wou schrijven, maar ik doe het niet. Het leven kan soms zo echt zijn.

Muffins

Een muffin is een eenpersoonsgebak in de vorm van een cupcake maar meestal wat groter. We eten het hier vooral als ontbijt maar ook wel als een snelle lunchhap of een late namiddagsnack. Pas op, dat wil niet zeggen dat we hier cake eten als ontbijt, nee want de samenstelling van het deeg is anders. Vaak wordt er gedeeltelijk tarwebloem of volkorenmeel gebruikt, noten, vruchten, fruit, zaden, ontbijtgranden of granola, zure room of yoghurt of melk en minder vet en minder suiker. Door het gebruik van bakpoeder en bicarbonaat (of baking soda) is het een super luchtig gebak dat ons sterk aan cake doet denken.

Het is tegenwoordig mijn absolute favoriet om thuis te maken, omdat het super makkelijk is, enkel alles bijeen gooien in een mengkom en met de hand mengen tot een glad beslag, verdelen in de muffinpan en een korte baktijd.

Ik maakte ze vanavond met confituur, een koffielepel versgemaakte pruimenjam, gekregen van Suzan, verstopt in het midden, morgenochtend ons ontbijt. Lees op Kokeneten.be
Maar mijn nieuwe muffin bakboekje telt nog 40 andere varianten en ook ligt hier een tijdschriftje met nog eens zes andere versies, genoeg om uit te proberen dus.

nieuw loopoverzichtje

Omdat het weer eens veel te lang geleden is dat ik mijn iPod connecteerde met iTunes zodat mijn loopgegevens naar de Nike+ site konden verstuurd worden en het vandaag wel voorlopig mijn laatste looptocht was langs de waterlijn van de zee, vond ik het hoogtijd voor een update. Eerlijk is eerlijk, de vakantie was en is een gevaarlijke periode om je regelmatige kadans aan te houden, zo kwam ik niet strikt aan drie loopdagen per week maar moest ik er eerder moeite voor doen om het niet te laten verzieken naar twee, wat ook wel een paar keer is gebeurd. Erg vind ik dat niet, want ik denk dat ik er wel deugd van heb gehad om het een beetje rustiger aan te doen, uiteindelijk ben ik nog geen jaar in de 'running' en heeft een ouder lichaam wat meer tijd nodig om te wennen aan zijn nieuwe situatie van hart en longen op regelmatige tijdstippen eens op volle kracht te laten werken.

Woensdag liep ik langs de aanlegstijgers van de haven aan Hollywoord Beach (en nee, dit is niet in Hollywood) weliswaar met stekende hoofdpijn, vandaag langs de rand van de Stille oceaan op Hueneme Beach en het ging beregoed. Van de pier tot aan het afrastering van militair domein en weer terug, vijftig minuten non stop en had het echt gemoeten ik had nog even verder kunnen doen. Zalig lopen is het daar, enkel op het eerste stukje zit er volk, maar eens je vijf minuten gelopen hebt is er geen kat meer die je tegenkomt. Dat komt omdat er daar geen toegang meer is tot het strand en wie is er zo zot om ver te sjouwen met strandgerief als het toch nooit echt druk wordt? Hieronder het grafiekje van vandaag. Grappig dat je in het midden goed kunt zien dat mijn tempo daar lager werd, tegenwind zie je.

Gek hoe ik de eerste dertig minuten altijd als het moeilijkste ervaar, daarna gaat het als vanzelf om dan na weer eens dertig minuten uitgeput te raken. En zie, te tellen van nieuwjaar 2007 tot nu kom ik aan deze resultaten:

het visoog cameraatje

Weet je nog dat ik ergens in mei een soort speelgoedcameraatje had? Daarin paste een filmrolletje voor 36 fotos en omdat je met film niet zo kwistig om kunt springen als met digitaal, duurde het tot vorige week eer ik het vol had. Bij de Costco 1 hour photo binnengebracht, maar omdat mijn boodschappen van die dag zo lang niet duurden heb ik de fotos pas vandaag afgehaald.

Plezante resultaten geeft het, verrassend ook, natuurlijk is iedereen en alles vervormd en hoe dichter bij de lens hoe erger, hilarisch soms dat wel en lelijk, vooral jezelf! De leukste zijn op de vanbrandekesgazette te zien, de kinderen pakken nu eenmaal beter op papier. Over de kwaliteit die de Costco geeft ben ik ook zeer tevreden, en van de prijs nog meer, goedkoper kan bijna niet.

En omdat we het nu toch over fotos hebben. Ook al in mei had ik me ingeschreven in de vervolgcursus fotografie en een andere voor digitale fotografie, die zitten altijd snel volzet en ik wou er als eerste bij zijn om het niet te missen. Maar, heb me vorige week toch weer uitgeschreven, de uren leken me niet echt combineerbaar met mijn gezin, het zou te veel stressen en afzien zijn, voor beide partijen. Eerst het schooljaar van de kinderen afwachten, zien hoe dat loopt en de tweede semester kan ik toch alsnog inpikken als ik dat wil. Heb ik dan maar wat meer tijd voor vrijwilligerswerk op hun school, kan nooit geen kwaad en vooral Ben zal het kunnen gebruiken.

een beetje evolutie

Wie had dat ooit kunnen denken, we zijn 2,5 jaar verder dan onze verhuis naar hier en in tegenstelling tot het eerste half jaar draaien we weer helemaal op normaal. Soms krijg ik wel eens de vraag of ik af en toe eens teruglees naar die nare tijd, de eerste maanden tijdens ik het echt wel moeilijk had, een rouwproces dat ik doormoest, afscheid van het oude leven en mijn achtergelaten familie en vrienden. Maar op die vraag moet ik negatief antwoorden, ik durf het niet, de pijn, het verdriet en het schuldgevoel wil ik niet meer herleven. Het besef daarentegen dat we een hele weg hebben afgelegd en we er rijper en emotioneel rijker van zijn geworden is groot. Ik kan met zekerheid zeggen dat niemand van ons zevenen er spijt van heeft, het was een goede beslissing.

Ondertussen leven we weer zoals we dat voorheen deden, niemand van ons is iemand anders geworden, we zijn niet veranderd maar hebben ons enkel aangepast aan de nieuwe omgeving en gewoontes. Dat is zo wonderbaarlijk en de mens zou het enige wezen op aarde zijn die dat zo goed kan.

Iedereen weet dat er oorspronkelijk getekend was tot deze zomer, er moest dus een nieuw contract uit de bus komen en dat is er ook, we gaan verder voor een volgende twee jaar.

Maar tieners verhuis je niet zomaar na enkele jaren, dat willen we ook niet, we hebben hen tot hier gebracht en willen hen nu ook de vrijheid en de keuze laten als ze zelf niet meer terugwillen. Daarom zijn we ook gegaan voor een green card, het hele proces zit in gang met de hoop dat de werkvergunningen voor de kinderen er snel zullen zijn. Dan kunnen ze vanaf hun 15de officieel jobkes doen om hun eigen auto te financieren. Want ja, ook Alex kreeg hem niet gratis, hij helpt volledige dagen en de weekends bij een MS-patient, als hulp in huis, chauffeur en begeleider en zij stopt hem regelmatig wat toe voor zijn auto. Hij kon onlangs ook een huwelijk filmen als hulp en hij hoopt op nog meer.

We zijn nog steeds niet tot in Belgie geraakt maar we proberen wat te regelen voor komende kerstperiode, zou mooi zijn zo, na drie jaar weer eens iedereen terug te kunnen zien. Als de vliegticketprijzen ons een beetje goed gezind zouden zijn tenminste en vooraleer de hele green card procedure ons voor een tijdje vastzet.

8 augustus 20 jr

Het is net 22 jaar geleden dat we beiden veel te vroeg op een afspraak arriveerden. Een week lag het al vast, (ah ja, mobiele telefoontjes bestonden toen nog niet!) we zouden elkaar terugzien op de Lokerse Feesten aan de Oude Vismijn om half acht en om zeven uur stonden we al op de afgesproken plek.

Een memorabele avond en vanaf toen bleven we elkaar regelmatig terugzien.

Twee jaar later op dezelfde dag zijn we gehuwd. Voor ons hoefde het allemaal met niet te veel tralala te zijn, een goeie gezellige barbeque met wat familie en vrienden was al lang goed, zeker geen chiechie met ceremoniewagens en smoking, maar een modern pak en een zelfgemaakte jurk vonden we persoonlijker. Een feestzaal huren was ook niet zo ons ding, trouwens tussen de beslissing en de dag zelf lag maar twee en een halve maand, dus we zouden vast toch niets meer gevonden hebben (horen we altijd van anderen zeggen tenminste).

Ik maakte mezelf een jurk, voor Bert vonden we in de solden een anders veel te duur linnen pak in Antwerpen, we reden samen met onze grote familie rond in een bus en het feest was in de tuin in een tent. Het werd een toffe en onvergetelijke dag.


Op huwelijksreis zijn we nooit geraakt, de dagen na de grote dag waren te druk op het werk om vrijaf te nemen, maar we woonden voor het eerst samen, op de zolder boven van het oude herenhuis in Brussel waarin de zaak gelegen was. Plezieriger kon toen al niet als echte piepjonge pasgehuwden, een wit strand hadden we toen niet nodig om romantisch te zijn, dus die reis zouden we later wel eens doen.

Nu zijn we dus twintig jaar verder en bijna zouden we ze deze zomer doen, maar de kinderen achterlaten kunnen we niet, ze allemaal meenemen is makkelijker gezegd dan gedaan, dus stellen we het nog maar even uit. Maar treuren doen we nog steeds niet want na al die jaren kunnen we zeggen dat we samen wel een hele reis hebben gemaakt, twintig jaar rijper, wijzer, rustiger, hechter, en we hebben het mooiste souvenir aller tijden meegenomen namelijk vijf knappe en gezonde kinderen. Meer kunnen we ons nu niet wensen, ook al liggen die hun wensen en normen op een geheel ander niveau dan de onze toen.

Ons fotoalbum ligt morgen open op de tafel voor de kinderen, eens zien hoe ze zullen lachen met die gekke ouderwetse fotos. De meeste mensen zijn nog amper te herkennen, heel veel koppels zijn zelfs geen koppel meer, kinderen toen zijn volwassenen nu, sommigen zijn niet meer, maar vooral mama en papa die er ook nog jong uitgezien hebben!

En weet je wat me daarnet verbaasde toen ik het fotoboek opendeed? Vooraan zit de bruidsmars ingewerkt zoals je met die muzikale wenskaarten hebt en het werkt nog steeds!

10k memorial run

Deze ochtend liep ik mijn eerste 10 kilometer race, een activiteit georganiseerd door Team in Training, een groep die door gezamelijk te trainen naar een half-marathon of een marothon geld inzamelt voor een goed doel. Ik ben geen lid van de groep omdat ik mezelf nog niet wil forceren naar zo'n lange looptochten, uiteindelijk ben ik nog geen jaar bezig en moet mijn lichaam nog wennen aan de hogere eisen. Ook heb ik geen zin om geld te gaan inzamelen omdat ik hier nog maar bitter weinig mensen ken en me niet kan voorstellen hoe dit dan aan te pakken. Ik train of loop dus nog steeds in mijn eentje, nu zonder de ondersteunende podcastlessen en modder ik rustig verder op het huidige niveau. Niet erg, want ik voelde dat ik nood had aan een plateau, rustig mijn huidige conditieniveau onderhouden zonder extra belasting.

Toch heb ik de laatste twee weken aardig mijn best gedaan, drie keer per week lange afstanden op het harde zand aan de waterbreuklijn op het strand, erg belastend voor de knieen en erg zwaar voor de conditie, maar het koele en mistige weer in de vroege ochtend maakten het leed een stuk minder en de voldoening des te groter.

Pas donderdag vernam ik van de 5k en 10k race hier achter de hoek en in plaats van op vrijdag mijn looptraining te doen, heb ik meegedaan aan de 10 kilometer, een memorial run voor een marathonner die onlangs de strijd verloor aan lymphoma.

Om negen uur ging het van start, veel te laat want de zon brandde al aardig hard, de start en aankomst aan de roadrunner winkel en dan de hele weg in de hete zon. En als er iets is waar ik niet tegen kan dan is het dat op een saaie harde baan, het werd dus mijn traagste ren ooit, op 1hr en 9 minuten haalde ik pas de finish, maar ik heb het gehaald en kreeg bij aankomst een 'goodie bag' of een zakje met geschenkjes, waaronder een kortingsbon van $10 bij aankoop van goeie loopschoenen waarbij ik ook nog eens 60 dagen tijd heb om ze in te lopen en te wisselen, een paar links/rechts kousen en een paar loopschoenen als sleutelhangertje. 't Was dus zeker de moeite waard.